Cztery wesela i...

Pogrzeb

  Wkroczyłem w odpowiedni wiek, by móc obserwować liczne śluby moich szkolnych koleżanek i kolegów. Przede wszystkim szczerze im gratuluję i życzę szczęścia na nowej drodze życia. Jednocześnie dopada mnie refleksja nad własnym. Nie wyobrażam sobie siebie w pododnej sytuacji, to spore zobowiązanie i pewien szczególny rodzaj kajdan ;). Nagromadzenie przemarszów po ślubnym kobiercu skłania mnie jednak do myślenia o... pogrzebie. Miałem okazję uczestniczyć w kilku, o obrządku silnie katolickim i muszę wam powiedzieć, że nie spełniają swojej roli. Całość jest raczej napuszona i kłopotliwa. Dla rodziny to przeżycie bolesne i osobiste, a osoby postronne są tam absolutnie zbędne. Czułem się jak idiota w obu rolach. Może należałoby rodzielić owo wydarzenie? Albo w ogóle nie "spraszać" znajomych. Dlatego, jesli dany mi będzie czas, chciałbym własny pogrzeb zaplanować. Uczynić wydarzeniem zgoła odmiennym od tych, w których uczestniczyłem do tej pory. Rodzina powinna pożegnać zmarłego w dowolny, wybrany przez siebie sposób. A dla znajomych mam inną propozycję...

  Wyobraźmy sobie grilla, pod gołym niebem, albo wśród namiotów, tudzież daszków, jeśli budżet będzie zbyt napięty. Dla każdego kiełbasy pod dostatkiem, piwo, a i może karkówka by się znalazła. Jakaś niewielka scena, projektor wyświetlający zdjęcia ze wspólnych spotkań denata oraz zgromadzonych. Zaproszenia napisane w pierwszej osobie, żartobliwe w stylu:

- Mam zaszczyt zaprosić na własny pogrzeb. Nie przegap okazji!

Z głośników sączy się ulubiona muzyka, wszystko udekorowane na wesoło - połączenie Halloween z dyskotekowym kiczem. Do tego konferansjer (tylko nie Ibisz... może jego syn?) plus odtworzona przemowa, nagrana przeze mnie, jeszcze przed zgonem. Tańce, swawole i radość. Wolałbym pozostawić uczucie szczęścia u ludzi, którym nie byłem obojętny. Chciałbym uczestniczyć w podobnym pogrzebie, dlatego coś w tym stylu chętnie zaoferuję na własnym. Wszak ów obrządek jest dla żywych. Umarłym  żal i smutek zebranych raczej nie poprawi humoru, a pozostawienie po sobie kilku uśmiechniętych twarzy, warte jest zachodu. Poza tym, jeśli wierzyć katolikom, śmierć jest czymś radosnym, bo trafiamy prosto do nieba, łącząc się z Bogiem. Całkiem miła perspektywa, prawda? W ogóle zaplanowanie własnego pogrzebu, to niezły sposób, by oswoić się ze śmiercią. Polecam. Może, gdy uda mi się z własnym, stworzę precedens, który pozwoli innym uczynić z pogrzebu całkiem znośne wydarzenie. Coś wartego wspomnień. Czemu też nie uczynić owej imprezy cykliczną? Zróbmy poprawiny, w rocznicę pogrzebu dajmy na to. Znów zaproszenia w formie pierwszoosobowej + kiełbaski i grill. Przecież za rok nadal będę martwy! Każda okazja do świętowania jest dobra. Żyć nie umierać, no chyba, że to już się stało... niech wtedy chociaż żyją inni, zamiast pogrążać się w żalu. Zapraszam więc wszystkich zainteresowanych na swój pogrzeb, jednocześnie mając nadzieję, że nieprędko będę was gościł w charakterze gospodarza. Przyjdziecie?