sobota, 22 lutego 2014

Złamałem nogę, więc mogę jechać na olimpiadę ;).

Meta - trener



   W całej historii zimowych igrzysk olimpijskich zdobyliśmy zaledwie kilkanaście medali. Jednocześnie jesteśmy krajem, który wystąpił na większości, jak nie wszystkich takich imprezach. Przyszedł czas na Soczi. Kończące się powoli igrzyska prawdopodobnie zakończymy z 4 złotymi krążkami. Brzmi wspaniale, w mediach peany, ogłoszono sukces. Niestety nic bardziej mylnego. Mamy, proszę Państwa do czynienia z kolejnym cudem nad Wisłą (tyle, że na obczyźnie). Zbigniew Bródka - indywidualista, ciężko trenujący strażak. Wywalczył złoto pokonując Holendra. Ma to niebagatelne znaczenie, gdyż w Polsce znajdziemy kilkudziesięciu panczenistów - zawodowców w wieku seniorskim, podczas gdy Holendrzy swoich medalistów uzyskują spośród kilkudziesięciu tysięcy. Mistrzostwo olimpijskie Bródki to wręcz obraza logiki. Chamstwo i złośliwość losu dla dobrze, sumiennie i profesjonalnie wyhodowanych sportowców z kraju legalnej trawki. W Polsce nie ma ani jednego odpowiedniego, krytego lodowiska do treningu dla panczenistów. Nowo mianowany mistrz jeździ do Niemiec, gdzie korzysta z jednego z pośród kilkudziesięciu odpowiednich torów. Osobliwy sukces made in Poland. Warto dodać, że ów Zbigniew Bródka odnalazł gazetę sprzed ponad trzydziestu lat, w której spekulowano, że odpowiednie lodowisko musi wkrótce powstać. Żenujące. Takie sukcesy stanowią zagrożenie dla polskiego sportu, ludzie zaczynają się interesować słabym zarządzaniem pieniędzmi, trzeba wtedy zacząć działać. Wywrotowiec z naszego Bródki. Biedni działacze. Kamil Stoch. Świetny skoczek, dwa krążki. Wspaniały indywidualista, jednocześnie dorodny owoc Małyszomanii. W istocie medale w skokach nie są niespodzianką. Wyłożono spore pieniądze, zadbano o tę efektowną dyscyplinę, wyszkolono zdolną młodzież. Zmodernizowano skocznie, dano czas trenerowi. Zapanowała normalność. Na te dwa medale zasłużyliśmy jako kraj biorący udział w igrzyskach olimpijskich. Chwała nam za to! Ostatnie mistrzostwo to ewenement. Justyna Kowalczyk. Złoto wyszarpane podczas biegu ze złamaną stopą. Tak, złamaną. Jak zdradziła mistrzyni z Polski: " Powiedziałam sobie: Albo wygram albo zdechnę". Amen. Na szczęście dla wszystkich -  nie zdechła. Zdechli za to inni nasi sportowcy. Bardzo często zajmowaliśmy końcowe miejsca, zgodnie z naszym faktycznym stanem posiadania. Mało pieniędzy, słaba organizacja, brak profesjonalizmu, wszystko to można wybaczyć (bo tak po prostu jest), ale przeboleć nie mogę tłumaczeń naszych "orłów". Słabe trasy, nierówny stok, słabe mocowania, śliski tor, krzywe kijki, kiepski hotel, zbyt zielone buty, za zimno, za ciepło. Prawdziwa litania usprawiedliwień. Ja wiem, że media stawiają nierealne oczekiwania, ale co to sportowca powinno obchodzić? Z widzem trzeba być szczerym, szczególnie na tak dużej imprezie. I trochę szkoda, że zdobyliśmy te kilka medali, zamiast płakać nad stanem polskiego sportu i szukać poprawy, będziemy pławić się w fałszywym sukcesie polskiej ekipy olimpijskiej. Wiem co należałoby zrobić, by uzdrowić sytuację. Powołajmy komisję sportową do spraw usprawnienia zawodnika. Czym będzie się zajmować owo gremium? Wyszukiwaniem odpowiednich niedogodności, dzięki którym stworzymy polskich mistrzów. Trzeba połamać odpowiednie kości, przeprowadzić najbardziej utalentowanych do baraków, odebrać sprzęt do ćwiczeń, wygnać w góry, trzymać na mrozie, osierocić, efekty przyjdą po kilku latach. Trzeba opatentować tę metodę. Ale czy przyjmie się poza pokręconym, polskim narodem? Wątpię... 



piątek, 21 lutego 2014

Ostatni akord...

Ciąg dalszy nastąpi...



   Ale już na kartach komiksu, jeśli los pozwoli ;). Koniec wersji demonstracyjnej ;).
Dla ułatwienia, jako, że mamy już sporo wpisów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.

  1. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/od-nieudacznika-dla-czytelnika.html
  2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html
  3. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/od-nieudacznika-dla-czytelnika-vol3.html
  4. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/scenariusz-vel-od-nieudacznika-dla.html
  5. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/czytelnikowi-dzieki-nieudacznikowi-vol-5.html
  6. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/od-nieudacznika-dla-czytelnika-na.html
  7. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/scena-vii.html
  8. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/osiem-dla-czytelnika.html
  9. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/scena-ix-czyli-wersja-demo-powoli-sie.html


Scena X, jubileuszowa. 

Jedna cała, czarna plansza. Na następnej Kosma, pośród mroku. Rozgląda się, obraca kilka razy. Zza kadru słyszymy głos Medium:
- To początek snu. Czysta materia, pustka, której nie pamiętamy po przebudzeniu.
Kosma:
- Gdzie jesteś do cholery? Ja śpię?
Medium: 
- I tak i nie. 
Kosma, ponownie się obracając:
- Naszprycowałeś mnie czymś?
Medium, wyłaniając się z cienia, jako mężczyzna, którego twarz widzieliśmy w kuli.:
-Paweł, miło mi(wyciąga dłoń, Kosma odwzajemnia uścisk), teraz wszystko pasuje, nieprawdaż?
Kosma:
- Nie bardzo. No chyba, że jesteś ostatnim kastratem. Co to za bzdury, mężczyzna z kobiecym głosem? Kobieta o męskim zaśpiewie?
Medium, z uśmiechem:
- To twój sen, twój fetysz, ja nie oceniam... Opowiedz mi o swoich koszmarach. 
Kosma pochmurnieje.: Nie będzie żadnej leżanki, tak będziemy stać po środku niczego? Dobrze, że chociaż nie spadamy. 
Medium, ponownie z uśmiechem:
- Szkoda czasu, zaproś mnie do swojego snu i zaczniemy.
Kosma: 
- Skoncentruj się? A niby jak? Raczej nie mam doświadczenia w podobnych sprawach... widziałem Matrixa, ale chyba nie pstryknę palcami, prawda?
Medium, pstrykając palcami: 
- Jeśli lubisz dramatyczne gesty... (pomiędzy bohaterami materializuje się okrągły stolik z herbacianą zastawą z białym, ornamentowanym motywem kwiatowym imbrykiem. Dwie, ogromne filiżanki.
Kosma, zdumiony: 
- Myślałem, że to mój sen?
Medium, nalewając herbaty do obu filiżanek:
- Tylko przedsionek, pustka. W niej mogę dowolnie kształtować nierzeczywistość, ale sny właściwe, hmm... to już nie jest takie proste.
Medium podaje Kosmie filiżankę, ten trzyma ją w obu dłoniach, jak kubek kakao. Mówi:
- A niech mnie... spróbujmy. Twoje zdrowie. - Kosma przechyla filiżankę i zaczyna pić. Następny kadr ukazuje dużą planszę, na której widzimy dwie unoszące się w powietrzu filiżanki i okrągły stolik. Jedna z filiżanek jest przechylona i płynie z niej czerwony płyn - przypuszczalnie krew.

Koniec Sceny.

sobota, 15 lutego 2014

Scena IX, czyli wersja demo powoli się kończy ;)

Ktoś to czyta? ;P




Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.

Scena IX.

Niewielki pokoik, wypełniony burdelowym, czerwonym światłem, absurdalnie wysokie krzesła i stół. Na jednym z dwóch krzeseł siedzi Kosma, jego nogi nie sięgają podłogi. Na przeciwko Mężczyzny, na identycznym krześle, po drugiej stronie okrągłego stolika zasiada kobieta. Na podłodze perski dywan, w powietrzu unosi się dym, swoista mgiełka. Brak okien i innych sprzętów. Na stole szklana kula, zajmuje większą część blatu jest ogromna i czarna, jakby była pomalowana smołą.
Kosma: Kto do mnie dzwonił? Pani kolega, współpracownik?
I wtedy kobieta odzywa się po raz pierwszy.
Kobieta: Ja do Pana dzwoniłem. 
Kosma: Ten głos... jest Pani mężczyzną? To znaczy, po jakiejś operacji? Wyglądasz bardzo naturalnie...
Kobieta: Pudło. To nie moje ciało. Jestem można by rzec gościem.
Kosma: Oszalał Pan? Nagabywanie jest karalne. Po co ta maskarada, jesteś transwestytą czy co?
Kobieta: Żadna maskarada. Pożyczam tylko to ciało od przyjaciółki. Moje własne nie jest w najlepszym stanie. 
Kosma, wstając z krzesła i kierując się do drzwi: Czułem, że to strata czasu, proszę więcej nie dzwonić. Nie mam siły użerać się z wariatami...
Kobieta nie wstając od stołu: Twoje sny, Kosma. Mogę ci pomóc. Sprawić, że znikną.
Kosma zatrzymuje się i odwraca z powrotem ku kobiecie. 
Kosma: A co ty możesz o tym wiedzieć, kim ty w ogóle jesteś?
Kobieta: Usiądź, porozmawiamy. Jestem Medium. Kontaktuję się...
Kosma przerywa z uśmiechem: Taak, wiem. Ze światem zmarłych, bla bla. Moją babcią, rodzicami, zmarłym kotem, ja mam w to uwierzyć? Pewnie też nazywasz się jak jakiś grecki bóg, albo starożytny demon? Zeus, Xenor, lub inny Azmodan?
Kobieta, z uśmiechem, wskazując miejsce przy stole: Jestem Paweł, miło mi cię poznać... osobiście. Ze zmarłymi? raczej kiepsko się z nimi rozmawia, są nieco... sztywni. Wolę inne światy. Na przykład Oniryczne. Zmarli nie miewają snów. 
Kosma podchodzi do stolika i siada na krześle. 
Kosma: Przypuśćmy, że ci wierzę. Jak możesz mi pomóc?
Kobieta: Połóż obie dłonie na kuli. 
Kosma, wzdychając ciężko, wykonuje polecenie.: Dodam jedynie, że na zewnątrz pozostał mój lokaj, postawny chłop.
Kobieta przerywa z uśmiechem: Boisz się kobiety, Kosma? Doprawdy...
Kosma: Bez żartów, jedziemy z tym.
Obie dłonie Mężczyzny spoczywają na wspomnianej kuli, która teraz dynamicznie zmienia kolory z czerni w biel i z powrotem. Nagle powierzchnia staje się w pełni przeźroczysta. Widok z wnętrza kuli. Dostrzegamy powiększoną twarz Kosmy, jak w akwarium, następnie kilka obrazków "obrotu kamerą", fragmenty pomieszczenia i widzimy mężczyznę w miejscu kobiety-medium. Rysy początkowo bez wyrazu, przyjmują kształt krzywego uśmieszku.

Klasyczne do bólu ściemnienie i jakże by inaczej - koniec sceny.

niedziela, 9 lutego 2014

Osiem. Dla Czytelnika.

Od Nieudacznika




Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.
2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html


Scena VIII.

Sen Kosmy

Czarna, długa limuzyna majestatycznie sunie ulicą. Zbliżenie na budynek, przed którym samochód ostatecznie kończy swą podróż. Niewysoka, stara kamienica. Cała pokryta ornamentami z motywem kwiatowym. Podobnymi do tych z wizytówki. Widzimy tabliczkę z adresem. Kępińskiego 6. Z Limuzyny wysiada Albert, otwiera drzwi pasażerskie, z tyłu, wypuszczając Kosmę. Albert krytycznie spogląda na budynek, jego pracodawca wzrusza rękami i rusza ku drzwiom.

Wnętrze sypialni Kosmy. Mężczyzna zrywa się z łóżka i woła: Albert!
Albert, znów w garniturze, pojawia się w drzwiach: Słucham?
Na co Kosma: Przygotuj samochód. Jedziemy na przejażdżkę. 

Wnętrze limuzyny, widzimy Kosmę rozpartego na siedzeniu. Ubrany jak we śnie. Z przodu Albert, prowadząc, nachyla się przez ramię i mówi: Czy ja dobrze zrozumiałem? Wyśniłeś adres?
Kosma, krzywiąc się: Wiem jak to brzmi, ale... mam dość. Chcę mieć pewność, że nie zwariowałem. 
Albert: Może to jakiś kiepski kawał, trzeba było zabrać ochroniarza.
Kosma: Daj spokój, pewnie na miejscu znajdziemy tylko zwykłe mieszkanie i pomęczymy nieznajomego, który weźmie nas za wariatów. 
Albert: Robiłem gorsze rzeczy...
Kosma: Uważaj na drogę.
Albert odwraca się przodem do kierunku jazdy i mówi: Chyba jesteśmy na miejscu...
Teraz kadr jak ze snu - czarna limuzyna - kamienica - te same sceny. Przechodzimy do momentu, gdy Kosma podchodzi do drzwi. Albert stoi z tyłu, przy samochodzie. Opiera się na masce. Gdy Kosma zbliża dłoń do klamki (nie ma domofonu), te uchylają się samoistnie. Kosma odwraca się w kierunku szofero - lokaja, ten pyta: Pójść z tobą?
Kosma: Lepiej pilnuj samochodu, to nieciekawa dzielnica. Zresztą mamy kontakt radiowy, czyż nie?
Albert: Jak chcesz, przyjdę, gdy będę potrzebny. A takich samochodów masz cztery. Widziałem. 
Kosma: Tylko nie zaczynaj znów z tą podwyżką, planuję zakup piątego auta...
W tym momencie, za plecami Kosmy drzwi otwierają się na całą szerokość. U wejścia widzimy kobiecą postać, ubraną w szary, drogi i modny kombinezon. Ładna, krótkie czarne włosy, zaczesane na bok, grzywka zachodząca na oczy. Kosma uśmiecha się szeroko: Albercie, chyba sobie poradzę...
Kobieta Odwzajemnia uśmiech, odstępuje, wpuszczając gościa do środka. Kadr na Alberta opierającego się o samochód, ręce skrzyżowane na piersi. Wzdycha: Niektórzy to mają wszystko, eh...

Koniec Sceny.

piątek, 7 lutego 2014

Scena VII

Składamy literki


Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.
2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html

Scena VII.

Mroczny, powykręcany, nieprzyjazny las. Drzewa o różnych kształtach, zdeformowane, porastają okolicę niczym przerośnięte chwasty. Ścieżka, raczej widmowy, niewyraźny cień tejże, a na niej dziecko-wilk. Chłopiec jest przerażony. Strach nie pozwala mu się zatrzymać, co jakiś czas tylko dziecko-wilk ogląda się za siebie i  wyraźnie przyspiesza. Ścieżka za chłopcem zaczyna zanikać. Zarasta powykrzywianymi konarami. Unosi się gęsta mgła, sięga ku samotnemu wędrowcowi. Następuje stopniowe oddalenie (na kilku obrazkach), na każdym widzimy obraz z coraz dalszej perspektywy, kończąc na widoku z lotu ptaka. Ogrom lasu jest przytłaczający. Z tej odległości nie widać niewyraźnej ścieżynki. Ziemia, aż po najdalsze zakątki pola widzenia pokryta jest złowrogim lasem. Obraz przesuwa się nieco, dostrzegamy samotny blok, z szarego betonu, ten sam, z którego wyruszyła dziewczynka. W oknie jednego z mieszkań dostrzegamy matkę. Po jej policzkach spływają łzy. Teraz, przechodzimy do obrazu z oczu kobiety. Na niewielkiej polance wokół budynku samotna, ubrana w czerwony płaszczyk dziewczynka podąża w kierunku mrocznego lasu. Drzewa przypominają przerośnięte krzaki cierniowe, niektóre mają grube, splecione z cienkich, czarnych gałęzi pnie, wyposażone w zębate paszcze i czerwone oczy. Gdy samotna, malutka postać zbliża się do nieprzeniknionej ściany lasu, ta rozstępuje się wyraźnie, odsłaniając szeroką, wygodną ścieżkę. Dziewczynka odwraca się w kierunku bloku, jest pochylona, jej twarz skrywa kaptur. Drobna postać, odsłania powolnym ruchem kaptur, ukazując twarz łysego, mężczyzny, mniej więcej trzydziestokilkuletniego, pozbawionego jakiegokolwiek zarostu, o oczach przesłoniętych bielmem i wargach rozciągniętych w upiornym uśmiechu. Głowa ma rozmiary odpowiadające proporcjom dorosłego mężczyzny, przez co drobna postać dziewczynki wydaje się jeszcze bardziej nienaturalna. Następny obrazek rozciąga się na całą stronę ukazując matkę z dłonią przy ustach, o twarzy wykrzywionej w grymasie przerażenia.

Koniec Sceny.

czwartek, 6 lutego 2014

Moja własna religia v 4

Do siateczki



  Nie da się ukryć, że prezencja to ważna sprawa. Szczególnie kiedy planujesz zostać charyzmatycznym Guru. Zwykłe sklepowe ciuchy nie zapewnią sukcesu, to musi być coś o szczególnym wzorze. Najłatwiej będzie z butami, strzelimy gadkę o konieczności bliskiego kontaktu z ziemistym podłożem - wszak natura posiada pewną dozę Mocy wykorzystywanej przeze mnie do czynienia cudów. Co za tym idzie, będziemy się poruszać boso, a jakże. Skąd wziąć jednak pozostałe części garderoby? Ciuchlandy wydają się kuszące, trzeba poszperać. Marzy mi się połączenie szaty liturgicznej ze starożytną togą. Warto wysłać wyznawców do pojemników z odzieżą dla Czerwonego Krzyża, stamtąd zaczerpniemy ubiór dla nowicjusza. Postawimy na krzykliwe kolory żeby się wyróżniać od kapłanów najpopularniejszej w Polsce religii. Nie strzelimy sobie w stopę, zrezygnujemy z celibatu, ja sam będę miał obowiązkowo trzy żony, bym miał czas na czynienie cudów i kontakt z emanacją Anioła. Kupimy ludzi tolerancją w kwestii uciech cielesnych, przecież nasz stwórca pragnął szczęścia dla wszystkich. W miłości Moc, w Mocy zbawienie. Raj, poprzez szczęście do zjednoczenia. Niezłe hasełka, prawda? Potrzebujemy także hymnu, czegoś wesołego. Dam ogłoszenie, na pewno ktoś się skusi w zamian za pozycję Pierwszego po Magu. Magiem będę oczywiście ja. Przydałby się kostur do dodania powagi, w Zakopanem pozyskam ciupagę i każę wystrugać lipne, majestatyczne runy. Historię świata spiszemy w wymyślonym, nic nie znaczącym, ale ładnie się prezentującym języku. Tylko "wtajemniczeni" są w stanie odczytać "zaklęcia". Zacieram ręce, nie może nam się nie udać. Wiem już w jaki sposób transportować datki - pewien duchowny, kierowca Majbacha dał dobry przykład. Forsa do siatki foliowej, za pośrednictwem pieszych bojówkarzy do piwnicy rodziców, upchnę mamonę w sali z piecem. Cholera jeszcze fryzura. Tu też staniemy w opozycji. Kolorowe, długie włosy zapewnią kilku dodatkowych wyznawców. Nawiążemy współpracę z transwestytami i blacharami, dla każdego znajdzie się miejsce przy kominku chwały, uczynimy z nich stylistów wiary. Mam pomysł na pierwszą celebrację, dzień szczególny. Nazwiemy go Świętem Burz. W każdą gwałtowniejszą zawieruchę z piorunami i deszczem będziemy tańczyć i opijać radość z faktu, iż Diabeł wciąż nie odnalazł drogi z poza czasu. Generalnie nigdy nie będziemy się smucić, moja religia ma być pozytywna. Kupimy ludzkie umysły zabawą, pijaństwem i celebracją życia. Dość skostniałego straszenia piekłem. U nas jedynie lekki niepokój związany z ewentualnym powrotem Diabła. Uczciwa cena za dostęp do Mocy i gwarancję zbawienia? Musimy jakoś uzasadnić wpisowe i wybrać lipny cel na datki. Ściepa na alkohol to nie wystarczająco wiarygodny powód. Już wiem, musimy zbudować przekaźniki, bym mógł komunikować się z Aniołem i dowiedzieć się w jaki sposób odzyskać utraconą Moc, tak aby każdy, nie tylko ja, mógł czynić cuda. Genialne. Założę też fanpage'a na Facebooku i zacznę zbierać like'i, bez tego ani rusz. Dostrzegam pewien problem związany z Mocą. Muszę się nauczyć czynić cuda. Początkowo mogę się opierać na świadectwie wtajemniczonych oszustów, ale w przyszłości coś będzie trzeba zorganizować. Po kolei, idę po stroje, może dostarczyli nowe dla powodzian...

Od Nieudacznika dla Czytelnika na szóstkę!

Kotara w górę!



  Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.
2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html

Scena VI.

Dom na wzgórzu, noc, kolejna burza. Błyskawice smagają niebo, deszcz z furią zacina w okiennice. Ponownie do środka dostajemy się przez taras. Łóżko z baldachimem, na nim śpiący Kosma. Nagle dzwoni telefon. Bohater zrywa się, początkowo nie wiedząc co go obudziło. Sięga ku nocnej szafce, odbiera telefon: Ha... halo?
- Dostał Pan moją wizytówkę. - Pada w odpowiedzi. Głos matowy, pozbawiony emocji. Męski.
Kosma: Słucham?
Głos: Dostał Pan moją wizytówkę. Czym mogę służyć?
Kosma: Bardzo śmieszne... dzwoni Pan w środku nocy... skąd w ogóle masz ten numer?
Głos: To Pan zna mój numer. Dlatego dzwonię.
Kosma: Jesteś chory.- Kosma z trzaskiem odkłada słuchawkę.
Siedzi chwilę kręcąc głowa. Spogląda na zegar z nocnej szafki. 3:14. Znów dzwoni telefon. Kosma ze złością wyrywa kabel z automatu. Kładzie się na łóżku. Trzy obrazki: 1. Spokojnie leży, widok "popiersiowy", z góry. 2. Leży z zamkniętymi oczami. 3. Spoczywa na poduszce, oczy zamknięte, uchylone usta. Klasyczny, senny grymas. Nagle dzwoni telefon. Kosma budzi się zdezorientowany, widzimy niepokój na jego twarzy. Przełyka ślinę, odbiera telefon: H- halo?
Głos: Nadal ma pan moją wizytówkę. Mogę w czymś pomóc, czy nie?
Kosma: Jak to zrobiłeś, dupku?
Głos, z irytacją: Grzeczniej proszę, inaczej nie ma mowy o konsultacji...
Kosma: Lecz się! Dzwonię na policję.- Kosma rzuca słuchawką na widełki. Do pokoju wchodzi Albert i zapala światło: Czy coś się stało? Kolejne koszmary?
Kosma gwałtownie wstaje, zrzucając kołdrę na podłogę. 
Kosma: Gorzej. Tym razem jakiś wariat wydzwania w środku nocy. Która godzina?
Albert, marszcząc czoło: 5:14. Co za wariat? Wezwać policję?
Kosma: Sam nie wiem. Wyłączyłem telefon ale... nadal dzwoni.
Albert spogląda na wyrwany kabel i mówi: Wyłączyłeś, powiadasz? Myślę, że przycisk z boku aparatu by w zupełności wystarczył...
Kosma: Daj spokój, Albert. Chyba tracę rozum...
Albert Podchodzi do swego pracodawcy, po czym kładzie dłoń na jego ramieniu. Mówi: Wezwać...
Kosma przerywa: Kogo? Policję, lekarza? Powiedzą, że zwariowałem. Cholera, chyba zadzwonię do tego specjalisty. Mam tu gdzieś wizytówkę... - Kosma blednie, otwiera usta, na jego twarzy rysuje się maska lodowatego zrozumienia. Albert z niepokojem patrzy na swego chlebodawcę. 
Kosma: Dostałem dziś wizytówkę od Leno. Kontakt do... jakiegoś interpretatora snów...
Albert: Zaraz ja powiem, że zwariowałeś.
Kosma: Dopóki ci płacę, nie wsadzisz mnie do czubków, prawda?
Albert, z uśmiechem: To dla twojego dobra. Co mówiłeś o wizytówce?
Kosma, marszcząc brwi: Leno dał mi wizytówkę osoby, która teraz wydzwania w środku nocy. 
Albert: To chyba tak nie działa...
Kosma: Bardzo śmieszne.
Albert: Może Leno, wiedząc, że nie zadzwonisz, podał kontakt do ciebie.
Kosma, kręcąc głową: No nie wiem. Pewnie masz rację... położę się.
Albert, teraz wyraźnie uspokojony: Świetny pomysł. O której śniadanie?
Kosma, wracając do łóżka: Nie wiem, jak wstaniemy?
Albert, zamykając drzwi pokoju, jeszcze przez chwilę zagląda do sypialni(niczym rodzic po wieczornej wizycie u dziecka) i mówi: Chyba ustaliliśmy, że ja nigdy nie sypiam. Dobry lokaj odpoczywa pracując.
Uśmiech Alberta nabiera pełniejszych kształtów, gdy dodaje: Zostawić zapalone światło, by odegnać potwory?
Kosma, odwracając się w łóżku tyłem do drzwi: Bardzo, kurwa śmieszne.

Koniec sceny.

środa, 5 lutego 2014

Czytelnikowi dzięki Nieudacznikowi vol. 5

Zapraszam




  Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.
2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html

Scena V, czyli sen nieznajomego.

Rzut z lotu ptaka. Szare, nienaturalne barwy. Wszystko narysowane jakby ołówkiem. Widzimy Las. Ogromny, wszystkie drzewa iglaste i o wiele za wysokie. Między gałęziami tu i ówdzie widać ślepia, błyski. Pień drzewa zdaje się mieć... twarz. Oczy i usta wykrzywione w dziwnym grymasie. Połączenia uśmiechu z dezaprobatą. Pół twarzy uśmiecha się, pozostała wręcz przeciwnie. Kąciki ust, jeden w górę, drugi w dół. Dostrzegamy niewielką polankę. Na środku znajduje się chata z muchomora. Wygląda, jak żywcem wyjęta ze smerfów. (Ta Papy smerfa) Chatka ma kolory, jest biało-czerwona. Ślepia, które widzieliśmy między drzewami również. Ich żółta barwa przypomina nadgniłe liście. Jesteśmy teraz wewnątrz. Pomieszczenie, skromnie umeblowane, sprawia przytulne wrażenie. Szafa, niczym z domku dla lalek, biało-czerwona, reszta jest narysowana ołówkiem. Bezbarwna, Łącznie z rodziną wilków, zamieszkującą owe lokum. Na środku pokoiku widzimy stół. Okrągły i całkiem spory. Cztery krzesła, wszystkie zajęte. Przy stole siedzą: Mama wilk, tata wilk i dwóch synów. Wszyscy mają nietęgie miny. Tylko jeden z synów jest wyraźnie podekscytowany. Tata wilk trzyma w dłoni cztery patyczki, tak, by zasłonić ich długość. 
Drugi syn (ten smutny, nie podekscytowany): Mamo... naprawdę musimy to robić?
Pierwszy syn (z krzywym uśmieszkiem): Mięczak.
Mama wilk: Nie mów tak, do brata. Niestety musimy. Takie są warunki.
Tata wilk chrząka: Mhm. Słuchajcie matki, chłopcy. Pora losować.
Chwila napięcia. Całe towarzystwo spogląda na siebie nawzajem. Ojciec, wyraz silnego napięcia na twarzy i jakby ślad znużenia. Matka, ze współczuciem, patrzy na drugiego syna. Pierwszy zaciera ręce. Drugi garbi się i jakby zapada w siebie. Ręce mu drżą. Pierwsza losuje matka. Patyczek jest bezbarwny i dość długi. Kobieta-wilk wypuszcza z ulgą powietrze. Uśmiech na twarzy pierwszego syna staje się jeszcze szerszy. Drugi zamyka oczy i mówi: Nie... ja nie chcę... nie znowu...
Ojciec podsuwa mu patyczki: No już, synu. Odwagi.
Chłopiec wyciąga drżącą rękę i chwyta patyczek. Czerwony. Krótszy. Pierwszy syn krzyczy z oburzeniem: No nie! Znowu on! 
Zapada głęboka cisza. Chłopiec-wilk otwiera oczy. Przez chwilę patrzy z żalem i głębokim wyrzutem na czerwony patyczek (reszta, z wyjątkiem szafy czarno-biała), po czym powoli, w zwolnionym tempie, wstaje i patrząc pusto przed siebie, rusza w stronę drewnianych drzwi. Ruch matki, jakby chciała zatrzymać syna. Zastyga w pół kroku. Wilcze dziecko wyciąga drżącą dłoń, palce oplatają klamkę. Głęboki wdech, po chwili drzwi są otwarte... Chłopiec wybiega, drzwi zamykają się z trzaskiem. Chwila milczenia, przerwana przez ojca: Przygotuję trumnę.
  
Komiksowe, seryjne ściemnienie. Koniec sceny.

wtorek, 4 lutego 2014

Scenariusz vel Od Nieudacznika dla Czytelnika vol.4

Walczymy z umierającym czytelnictwem



  Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.
2. http://okiemnieudacznika.blogspot.com/2014/02/kontynuujemy-opowiastke.html


Scena IV

   Widzimy szpitalny korytarz. Kilku chorych i pielęgniarek. Część pacjentów podróżuje na wózkach, inni za pomocą wyposażonych w kółka łóżek, leżąc pod kroplówką. Dwóch lekarzy dyskutuje pochylając się nad jednym z chorych. Nieopodal pielęgniarka robi zastrzyk kobiecie siedzącej na wózku inwalidzkim. Szpital jest wyraźnie przeludniony i wielu pacjentów spędza sporo czasu w korytarzu. W pewnym momencie zza rogu wyłaniają się cztery osoby. Trzy z nich noszą nienagannie skrojone garnitury w różnych kolorach.
   Czwartą osobą jest lekarz w średnim wieku. Łysiejący, mały, acz korpulentny człowiek. Mężczyźni, idąc korytarzem, dyskutują. Trzej w garniturach to odpowiednio: Idący najbliżej lekarza (obok niego, po prawicy) Kosma, dalej i nieco z tyłu sekretarz Kosmy, a jeszcze dalej muskularny ochroniarz.
Lekarz: Jak pan widzi, panie Dharn...
Kosma: Kosma. Nie lubię po nazwisku.
Lekarz: Pan wybaczy...
Kosma: Robercie, nie po to przedstawiłem się na początku wizyty, byśmy teraz wymieniali zdawkowe uprzejmości. Mam na imię Kosma, a nazwisko pozostawmy urzędnikom.
Lekarz (wyraźnie zbity z tropu): Jest mi trochę niezręcznie...
Kosma: Pięknie. Prosić o pieniądze potrafisz, rozmawiać po ludzku już nie?
Wtrąca się sekretarz: Panie Firt, proszę nas na chwilę zostawić.
Lekarz: Ee... tak, oczywiście.
Sekretarz odciąga delikatnie swego szefa nieco dalej, w głąb korytarza.
Mówi: Co się z tobą dzieje, Kosma?
Kosma (przecierając oczy dwoma palcami lewej dłoni): Wybacz... jestem niewyspany. Wciąż dręczą mnie te cholerne koszmary...
Sekretarz: Sny? Cóż nie jest to wystarczający powód, by wyżywać się na ordynatorze niewielkiego, mającego kłopoty finansowe, szpitala, prawda?
Kosma: (westchnienie) Masz rację, Marek. Cholerną rację. Po prostu dość mam czasem tej całej etykiety. Ja mam pieniądze, oni potrzebują... można prościej załatwiać sprawy.
Sekretarz: Cóż, twoja niefrasobliwość czasem mnie przeraża. Wracajmy do ordynatora, bo zaraz jajko zniesie, albo zejdzie na zawał.
Mężczyźni ponownie zbliżają się do lekarza. Podczas krótkiej wymiany zdań, ochroniarz wciąż stał spokojnie w pewnym oddaleniu, a ordynator nerwowo gapił się na plecy potencjalnego darczyńcy.
Kosma (już bardzo spokojnie): Proszę kontynuować, Robercie Firt. To co mówisz jest... niezwykle zajmujące.
Mężczyźni wznowili swój marsz.
Lekarz (oddychając z ulgą): Jak pan... to znaczy, jak widzisz mamy w szpitalu pewne kłopoty z aparaturą i nadmiarem pacjentów. Jednak biznesplan, który przygotowałem, daje nadzieję, że chorzy z naszego okręgu...
Kosma: Ile potrzebujesz?
Lekarz: Ja? Eee... to znaczy chcielibyśmy zakupić nowe przyrządy m...
Kosma: Nie znam się na aparaturze medycznej. Proszę przedstawić szczegóły mojemu sekretarzowi. Ile potrzebujecie?
Lekarz (cały czerwony na twarzy, ręce lekko dygocą): Około pięciuset tysięcy...
Kosma podaje rękę ordynatorowi: Zgoda.
Lekarz: (Wciąż zszokowany, ale wyraźnie szczęśliwy): Dz... dziękuję pa... tobie. Bardzo. W imieniu szpitala i... pacjentów.
Sekretarz skrzywił się nieco.
Kosma: Marku, idź z Robertem do biura i dogadajcie szczegóły.
Sekretarz wzdycha i mówi: Oczywiście. Chodźmy, panie Firt.
Dwóch mężczyzn odchodzi. Ochroniarz nieoczekiwanie zbliża się do Kosmy. Blond włosy ma obficie skropione żelem i zaczesane do tyłu. Na jego twarzy pojawia się krzywy uśmieszek. Mówi: Dlaczego akurat im?
Kosma: Chciał mniej niż inni. Poza tym mam dość na dziś. Muszę... odpocząć.
Ochroniarz: Już? Dopiero trzeci szpital. A ja właśnie zaczynałem się świetnie bawić.
Kosma (Z szerokim uśmiechem): Wiedziałem, że zatrudnienie starego kumpla nie było dobrym pomysłem. Przedkładasz zabawę, nad bezpieczeństwo pracodawcy?
Ochroniarz: W żadnym wypadku. (Muskularny mężczyzna poważnieje) Martwimy się o ciebie.
Kosma (krzywiąc się): Jacy my?
Ochroniarz: Albert...
Kosma: Powinienem was zwolnić. Jesteście gorsi niż matka. Dam sobie radę.
Ochroniarz: To nie są normalne sny...
Kosma: Normalne? A są w ogóle zwyczajne sny? Daj spokój, może to jakieś zatrucie...
Ochroniarz: Bzdura. Powinieneś porozmawiać ze specjalistą.
Kosma: Byłem...
Ochroniarz: Mam na myśli interpretatora snów.
Kosma wybuchł śmiechem. Po czym odrzekł (z ciepłym uśmiechem): Właśnie zbliżyłeś się niebezpiecznie do momentu, w którym otrzymujesz wypowiedzenie...
Ochroniarz (z zatroskaniem na twarzy): Mówię poważnie. Znam pewnego człowieka...
Kosma (zmartwiony, poważniejszy i bez uśmiechu): Posłuchaj... nie wierzę w takie rzeczy. Masz na myśli coś w rodzaju medycyny naturalnej, albo hmm... wróżenia z fusów?
Ochroniarz, wciąż z poważną miną pokręcił głową. Mówi: To jego wizytówka. (wyciąga rękę z wizytówką w ręku) Zadzwoń i chociaż z nim pogadaj. Proszę.
Następuje zbliżenie na wizytówkę. Biała, krawędzie pokryte motywem kwiatowym. Przypomina on cierniste pnącza, oplata krawędzie prostokątnej kartki. Motyw w kolorze zielonym.
Kosma wzdycha. Po chwili wahania wyciąga rękę i mówi: Dobrze. Jeśli dzięki temu dacie mi spokój to... zastanowię się. Może i zadzwonię (bierze wizytówkę i wpycha do kieszeni).
Kosma: Chodź, przejdźmy się po tym cholernym szpitalu. W końcu wyłożyłem na niego trochę kasy.
Ochroniarz uśmiecha się szeroko. Mówi: Skoro mowa o pieniądzach... może podyskutujemy o mojej podwyżce? Od dwóch lat zarabiam tyle samo, a ceny w sklepach rosną w zastraszającym tempie...

Koniec sceny. Kolejne ściemnienie. Komiksowe, już nie tak nowatorskie, bo wykorzystane ponownie...

Od Nieudacznika dla Czytelnika vol.3

Lokowanie produktu



  Dla ułatwienia, jako, że mamy już kilka fragmentów, poniżej linki do poszczególnych części, będzie łatwiej z chronologią ;). Kontynuujemy scenariusz.

SCENA III

 
   Widzimy wielki, drewniany dom na skraju klifu. Wysokie skały, w dole szumi morze. Jest noc, szaleje burza. W pewnym momencie niebo rozświetla błyskawica i wtedy widać dom wyraźniej. Przypomina nieco góralski. Murowane fundamenty(sklejone skały), a wyżej drewniana konstrukcja. Po stronie morza znajduje się obszerny taras. Przechodzimy do wnętrza domostwa. Jesteśmy teraz w sypialni. Ogromnej. Z jednej strony znajdują się przeszklone drzwi na taras, z widokiem na morze. Z drugiej pokój zamykają dwu-skrzydłowe, drewniane wrota. Zdobione kwiatowymi ornamentami.
   W centralnym punkcie pomieszczenia, jest duże łóżko z baldachimem. Na ścianach pokoju, wiszą obrazy przedstawiające morskie fale. Gdzieniegdzie, pomiędzy tym motywem, znajdują się obrazy w stylu Beksińskiego i Siudmaka. Drewniany sufit pokryto mapą nocnego nieba. Trochę jak w pokojach dziecięcych, tyle, że zdecydowanie lepszej jakości. Nocą, sztuczne gwiazdy świecą, odbijając promienie księżyca, kradnącego blask słońcu. Widzimy kotarę (czerwoną- w tym świetle raczej nie widać dokładnie), zasłaniającą wnętrze łóżka. Teraz patrzymy na męską postać, na łóżku. Kołdra, satynowa, czarna, jest skopana i usytuowana gdzieś poniżej pasa. Mężczyzna miota się po łóżku. Rysy twarzy, wykrzywia grymas strachu i niezadowolenia. Momentami przechodzi w cierpienie. Nagle postać zrywa się z krzykiem. Do pozycji siedzącej. Podpiera się lewą ręką, prawą dotyka do swego czoła. Mężczyzna cały dygocze. Oddycha ciężko. Rzut oka na drzwi. Słychać pukanie. Znów kamera ukazuje mężczyznę na łóżku, spoglądającego teraz w kierunku wejścia. Mężczyzna jest młody, lekko po trzydziestce.
Mężczyzna:
- Wej... (odchrząka) Wejdź, Albercie!
Drzwi otwierają się (do wewnątrz) i do pokoju wchodzi, ubrany w nienagannie skrojony garnitur, mężczyzna. W średnim wieku, barczysty. Niewielkiego wzrostu, z łagodnym, teraz nieco zatroskanym wyrazem twarzy.
Albert:
- Coś się stało? Wezwać lekarza?
Kosma:
- Nie, bo będę musiał dać mu podwyżkę za pracę po godzinach... nic mi nie jest.
Albert:
- Źle wyglądasz.
Kosma:
- Dzięki. Ty za to wspaniale. Po cholerę ci garnitur w środku nocy? Nigdy się nie kładziesz?
Albert:
- Nigdy. Zawsze do usług.
Kosma:
- Cholera, mam lokaja psychopatę. Pięknie, obaj nie śpimy zbyt długo, ja mam koszmary, ale ty? Pracoholizm ma swoje granice.
  Albert(ciągle stoi w pobliżu drzwi, ręce skrzyżował za plecami): - Lubię swoją pracę. Gdy śpię, mogę zaniedbać pewne obowiązki...
Kosma:
- Przypomnij mi, żebym wysłał cię na terapię.
 Kosma siada na brzegu łóżka, wsuwając stopy w kapcie. Lokaj podchodzi do szafy (lustrzanej) {Widzimy jego odbicie w niej}, otwiera szafę i wyjmuje czerwony szlafrok. Wręczając swemu pracodawcy mówi:
- Przygotować posiłek? A może kawy?
Kosma krzywi się. Przyjmując szlafrok (i ubierając się weń) odpowiada:
- Dość tego, Albercie. Dziś masz wolne.
Albert (uśmiechając się):
- Proszę, nie... praca jest dla mnie wszystkim.
Kosma (również z uśmiechem):
- I to mnie właśnie martwi. (Poważnieje) Te koszmary... mam dość. (Idąc w kierunku barku): - Od tygodnia nie mogę się porządnie wyspać.
Albert (zatroskany):
- Terapia nie pomogła?
Kosma:
- Jaka terapia? Ledwie jedna wizyta... zresztą więcej nie będzie. Nie jestem zadowolony. Pieniądze wziął, a mnie lepiej nie jest.
Albert:
- Może potrzeba więcej sesji...
Kosma:
- I pieniędzy? Dziękuję, nie skorzystam.
  Kosma już z gotowym drinkiem w ręku:
- Cholera, nie zaproponowałem ci drinka...
Albert:
- Nie piję w pracy.
Kosma:
- Ale ty zawsze pracujesz...
Albert (Marszcząc czoło):
- Hmm... więc nie piję wcale.
Albert wskazuje Kosmie łóżko:
_ Usiądź, Kosma. Opowiedz co ci się śniło...
Kosma:
- Cholera, nie jestem dzieckiem.
Albert:
- To pomaga...
Kosma:
- Gadasz jak ten psycholog. Dobra, już siadam (podchodzi do łóżka i siada nań).
Albert przysuwa sobie fotel (stojący koło barku) i siada naprzeciwko swego pracodawcy.
Kosma bierze spory łyk, wzdycha.:
- Znów to samo... Leżę... leżę na łóżku, takim szpitalnym, bardzo niewygodnym. Czuję... wiem, że jestem bezradny. Nie mogę się poruszyć.
Albert:
- I co dalej?
Kosma:
- Właściwie nic. To nie jest sen, w którym się coś dzieje... tylko uczucie... bezsilności. Okropne!
Albert:
- Dziwne, od tygodnia, dzień w dzień...
Kosma:
- Wiem, Albercie. Nawet proszki nasenne nie pomagają.
Albert:
- Może powinieneś wyjechać, odpocząć trochę...
Kosma:
- Zapomnij. Dużo pieniędzy rodzi wiele obowiązków.
Albert:
- Bzdura. Nie jestem bogaty, a mam jeszcze więcej pracy od ciebie.
Kosma:
- Pięknie! Tobie też za mało płacę? Sępy!
Albert wstaje z fotela i idąc do drzwi rzuca:
- Pójdę już. Jutro kolejny wielki dzień...
Kosma (Uśmiechając się krzywo):
- Jasne... wizyta w kilku niedofinansowanych, źle zarządzanych szpitalach. Prawdziwe sępy to ordynatorzy placówek medycznych.
  Albert stoi przodem do wejścia. Jest już poza pokojem i dłonie trzyma na obu klamkach. Mówi:
- Ciężkie jest życie filantropa. {Zamyka drzwi. Widzimy je teraz zamknięte}.
Rzut oka na Kosmę, siedzącego znowu na łóżku. Pan domu dodaje:
-  I jego wrednego lokaja.



Koniec sceny. Następuje nowatorskie, komiksowe ściemnienie.

poniedziałek, 3 lutego 2014

Wybieramy siedzibę... (Moja własna religia vol. 2)

 Czyli jak zostałem Guru



    Skoro mamy już rys historyczny naszej nowej religii, która uczyni nas bogatymi, trzeba koniecznie pozyskać świątynię. Najlepszy byłby zamek. Ewentualnie jakieś stary dworek, pełen pajęczyn, przesycony magią. Coś takiego pasowałoby idealnie do reinkarnacji Anioła, którą przecież jestem. Trzeba wiedzieć jak zbudować autorytet, a jakże. Problem w tym, że w Polsce raczej ciężko o wolny zamek. Albo ruina, albo obsadzony przez turystów. Zamek królewski zajęty - same muzea, spóźniliśmy się. Trzeba więc zacząć od jakiegoś opuszczonego domostwa. W stolicy ciężko znaleźć taki pustostan, a co dopiero kształtem przypominający dworek, czy zamczysko (google maps mnie zawiodło... jak to możliwe?). Ba, od państwa nie otrzymamy nawet pokoju, czy zydelka za darmo. Kredytu na 30 lat nie wezmę, bo albo nie mam pracy albo za mało zarabiam (choć płacę tyle samo za wynajem, ile kosztowałoby mnie spłacanie hipotetycznego kredytu), dofinansowania z Unii na sekty religijne chyba nie przewidziano. Cóż więc pozostaje? Zaczniemy od łażenia po domach. Będziemy mobilni, zaczepimy samotne staruszki, może któraś nas wpuści. Jeśli nie, pozyskamy wpierw wyznawców wśród bezdomnych. Zapanujemy nad żebrakami, ulicznymi grajkami, cyganami i resztą ferajny. Tylko ciężko będzie się zmierzyć z mafią, która rozwozi całe to stadko po mieście. Już wiem, zgarniemy wszystkich do środków komunikacji miejskiej, każdy pasażer jest nadziany, przecież stać go na kartę miejską, oni się dorzucą na nową siedzibę. Postraszymy całe to towarzystwo powrotem Diabła i jakoś to będzie. Jeśli i to zawiedzie, możemy zacząć od spotkań pod mostem, albo na cmentarzach, będzie bardziej mrocznie, a teraz młodzież lubi takie klimaty. Tylko nie wiem, czy farbowana na czarno grzywka nie przysłoni im blasku mojej chwały... W razie czego poczęstujemy tanim winem, zakolczykujemy i powstanie pierwsza na świecie emo - bojówka. Dziewczyny w tym klimacie poślemy na rogi ulic, niech dorobią do czynszu. Właśnie zrozumiałem, że uprawianie głupoty nie jest takie proste, gdy nie masz własnego zamku. Pora na ogłoszenie do gazet o treści: " Młody, początkujący Guru, przyjmie zamek w stanie surowym, do remontu". Gwarantowane zbawienie dla darczyńcy i 30% udział w zyskach. Zamieściłem tydzień temu, wciąż bez efektu... zdecydowałem się więc na dom rodziców, mają piwnicę, będzie klimat. Trochę ciasno, ale przecież nie pozyskałem jeszcze żadnego wyznawcy. Nie rozumiem dlaczego, przecież biblię napisałem nie do obalenia. Wszystko logiczne i przejrzyste, jak żadna inna księga doktryn. W przyszłości wynajmę wymarzony dworek, jak tylko zaczniemy zarabiać. Tylko trzeba najpierw coś zaoferować, najlepiej bezwartościowego, bądź niemierzalnego, by móc potem doić naiwniaków. Ale to już temat na kolejne odcinki "Nowej religii". Póki co musi nam wystarczyć świadomość wyselekcjonowania adekwatnej miejscówki pod naszą biznesową wspólnotę. Że w domu starych? Bill Gates też zaczynał w piwnicy... czy w garażu? Nieważne, liczę, że wreszcie uda mi się stworzyć coś konstruktywnego z głupoty. Gdzie ci wszyscy klienci, gdy naprawdę są potrzebni? Zapraszam do mojej pi... ekhem, świątyni. Magii starczy dla wszystkich, nie pożałujecie...

Kontynuujemy opowiastkę.

Od Nieudacznika dla Czytelnika vol. 2



  Scena II   

   Widzimy twarz. Z bardzo bliska. Męską twarz, człowieka  spoczywającego na wznak, na łóżku. Początkowo na zbliżeniu dostrzegamy jedynie głowę i poduszkę. Stopniowo następuje „odjazd kamery” i nasz obraz się poszerza. Mężczyzna ma około trzydziestu lat, a jego głowa jest całkowicie łysa. Twarz pozbawiona jakiegokolwiek zarostu. Oczy są zamknięte, jednak obserwujemy drganie gałek ocznych pod zamkniętymi powiekami. Mężczyzna w pewnym momencie uśmiecha się przez sen. Postać jest podłączona do kroplówki, a my wciąż „z góry”, widzimy sterylną i pomalowaną na biało, szpitalną salę.
Teraz patrzymy na drzwi wejściowe do sali. Te otwierają się i do środka wchodzą dwie postacie. Ubrany, w szpitalny fartuch lekarz (z kartą pacjenta w dłoni) oraz pielęgniarka, trzymająca strzykawkę.
Lekarz:
- Cholera, to już ostatnia dawka?
Pielęgniarka:
- Niestety. Doktorze, nie mamy już pieniędzy, fundusz się wyczerpał.
Lekarz:
- Bzdura, po prostu nie chcą dalej utrzymywać go przy życiu.
Oboje podchodzą bliżej łóżka. Przez chwilę przyglądają się nieruchomej postaci. Stoją obok siebie, w nogach łóżka, lekarz bardziej po lewej stronie.
Lekarz:
- No dobra, Aneta. Miejmy to już za sobą. Niedługo i tak go odłączą.
Pielęgniarka podchodzi do śpiącego i robi mu zastrzyk, poprzez rurkę, przy nadgarstku.
Pielęgniarka:
- Naprawdę nic się nie da zrobić?
Lekarz:
- Jasne, że można, jeśli tylko masz pieniądze na dalsze leki i utrzymanie aparatury. Jest załatwiony. Tylko sponsor mógłby go uratować, a jak wiesz, Pacjent nie ma żadnej, żyjącej rodziny. Aha, nawet gdybyś zdobyła kasę, wtedy pozostaje jeszcze ten durny zarząd i Obrońcy Godnego Życia.
Pielęgniarka:
- Tak, rozumiem, doktorze, ale serce mi płacze, gdy na niego patrzę, przecież on może się kiedyś obudzić!
Lekarz:
- Mnie nie musisz przekonywać. Chodźmy, zrobiliśmy swoje, a jeszcze cały oddział czeka na leki.
Oboje, przed wyjściem przyglądają się (ze smutkiem) mężczyźnie na łóżku. W czasie tej krótkiej rozmowy pielęgniarka klęczała przy Pacjencie i nie spuszczała oka z jego twarzy. Lekarz stał za nią nieruchomo. Oboje, udają się do wyjścia i opuszczają pomieszczenie. Rzut oka na pacjenta (ponownie z góry), wyraźnie widać, że się uśmiecha.

Następuje ściemnienie, koniec sceny.


Od Nieudacznika dla Czytelnika

Odkrywamy karty



    Ciemno, zimno, nieprzyjemnie. Jak śpiewał Kazik: "Polska to kraj, w którym słońca nie ma przez siedem miesięcy w roku, a lato nie jest gorące" (uwaga: możliwa niezamierzona parafraza). O wiele trudniej znosić codzienny znój w nieprzychylnej aurze. Nienawidzę potrzeby okutania się szalikami, swetrami i resztą zimowej garderoby. Jestem zwolennikiem chwytania kurtki i opuszczania domostwa natychmiastowo. Inna sprawa, że stanowię dorodny okaz zwierzęcia domowego, które z natury woli siedzieć w czterech ścianach. Myślę, że byłby ze mnie całkiem dobry pustelnik. Pod warunkiem, że wyposażony w internet i garść książek. A to już niestety byłoby oszustwo i zdrada w oczach prawdziwych pustelników. Pozostanę więc w środowisku miejskim i postaram się umilić współobywatelom ten trudny, zimowy okres. Jednocześnie zdobędę się na odrobinę ekshibicjonizmu intelektualnego. W najbliższych dniach będę udostępniał, w krótkich fragmentach, scenariusz do komiksu, nad którym pracuję. Powstanie on w bliżej nieokreślonym czasie, gdy już uporamy się, wespół z wielce utalentowanym rysownikiem młodego pokolenia (Tak, Marek, to jest gadka motywacyjna na przedszkolnym poziomie. Zawalenie studiów psychologicznych zobowiązuje;)), z innym, obiecującym projektem, stanowiącym naszą jedyną nadzieję na wielokrotnie przeze mnie wspominane "lepsze jutro". Chętnie poznam wasze wrażenia, krytykę, wszystko co tylko przyjdzie wam do głowy. Bez dalszych wstępów, wyposażcie się w pokaźny kubek kakao, względnie innego gorącego napoju, odziejcie wygodne kapcie i poświęćcie kilka minut lekturze. A nóż wam się spodoba i zapomnicie na chwilę o nieprzychylnej aurze? Zapraszam.

Scenariusz

Scena 1.

   Wnętrze mieszkania urządzonego współcześnie. Trzypokojowe, w tym sypialnia rodziców, pokój dziecka i salon. Kuchnia jest niewielkim fragmentem salonu, oddzielonym od niego ladą barową. W kuchni znajduje się obszerny stół i tylko dwa krzesła. Na kuchence elektrycznej widzimy patelnię polaną obficie tłuszczem. Smażą się dwa jajka, obok podgrzewany błękitnym żarem, stoi czajnik. Taki zwyczajny, gwizdkowy. Na stole już czeka jedno nakrycie (serwetka, talerz i sztućce nieopodal). Przez okno w salonie, powoli sączy się blask porannego słońca. W kuchni stoi jedna osoba. Matka. Młoda, szczupła i drobna kobieta o łagodnym spojrzeniu. Krząta się, radośnie pogwizdując jakąś melodię zasłyszaną w radiu. Zdaje się być we wspaniałym humorze. Ma na sobie szorty i białą, obcisłą bluzkę. Na ramiona zarzuciła czerwony szlafrok. Długie, kasztanowe włosy opadają jej na twarz, gdy sięga po sól i pochyla się nad patelnią. Posypuje obficie przyszłe śniadanie solą. Wciąż pogwizdując, zdejmuje patelnię z kuchenki i wykłada jajka na talerz. Uśmiecha się do siebie, widząc, że są całe i żółtko nie wycieka.
Odwraca głowę w stronę pokoju dziecka i woła:
- Śniadanie gotowe!- Po chwili kobieta, zalewając herbatę, dodaje(również krzykiem):  
- Wstawaj bo się spóźnisz!
   Teraz widzimy przez chwilę drzwi do pokoju dziecięcego. W całości pomalowane na czerwono. Usytuowane dokładnie po przeciwnej stronie zakątka kuchennego. Salon stanowi centralny punkt mieszkania. Nagle drzwi otwierają się z impetem i do salonu wbiega, radośnie pląsając, mała, 9-letnia dziewczynka, równie krucha jak jej matka. Z szerokim uśmiechem krzyczy:
- Dzień dobry mamo!- Dziewczynka ma na sobie piżamkę w gwiazdki.
Kobieta odwzajemnia uśmiech i gestem zaprasza córkę do stołu.
Mama:
- Chyba dobrze dziś spałaś, prawda? (wskazuje na zegarek elektryczny w kuchence).
- Tak mamusiu, bo mi się nic nie śniło złego!
Na to kobieta nagle marszczy czoło a jej głos, gdy się odzywa brzmi bardziej twardo:
- Ale pamiętaj, że na dworze jest niebezpiecznie!
Dziewczynka lekko zaskoczona odpowiada:
- Tak mamusiu, wiem ale...
Mama:
- Następnym razem proś bozię by zesłała ci koszmar, abyś wiedziała, że zło jest wokół nas, w powietrzu na zewnątrz. Ale nie tutaj. Tu z mamą jesteś bezpieczna. Pamiętaj!
Dziewczynka teraz naprawdę przestraszona tylko przytakuje i odwraca wzrok.
Po chwili dodaje:
- Mamusiu boję się jak tak mówisz.
Mama:
- I dobrze.
Dziewczynka ma łzy w oczach, a matka nie zważając na to mówi(tym razem z uśmiechem i łagodnie):
- No jedz już gwiazdeczko, jedz bo wystygnie, a mamusia nie ma czasu odgrzewać.
  Córka posłusznie zaczyna skubać jajka, choć widać, że wciąż jest roztrzęsiona.
Mama w tym czasie podchodzi do okna i wygląda na zewnątrz. Teraz widzimy to co kobieta stojąca w mieszkaniu. Zamiast oczekiwanej, wielkomiejskiej panoramy, naszym oczom ukazuje się las. Kłębowisko konarów i liści. Właściwie nie widać słońca. I to mimo, iż akcja odbywa się w bloku. Drzewa są nienaturalnej wielkości, o konstrukcji żywcem wyjętej z rysunku zdolnego przedszkolaka. Wysoki pień jest pozbawiony gałęzi, dopiero korona stanowi urozmaicenie budowy żywego słupa.
Kobieta z westchnieniem odwraca się od okna. Na jej twarzy znów widzimy gniewny wyraz gdy mówi:
- Pamiętaj, że babcia musi dostać lekarstwo o 9.30.
Dziewczynka unosząc wzrok znad talerza:
- Tak mamo.
Przez chwilę dziecko nadal bez przekonania skubie śniadanie, więc matka reaguje z dezaprobatą:
- Kochanie musisz zjeść. Potrzebujesz siły…(kobieta przełyka ślinę)…sama wiesz jak tam jest…
- Mamusiu nie strasz…(dziewczynce zbiera się na płacz)
Kobieta podchodzi i przytulając córeczkę mówi:
- Naprawdę wolałabym iść sama, ale te zasady… rozumiesz, prawda?
- Tak mamusiu, tylko czasem się boję.
- Rozumiem gwiazdeczko, ale gdy babcia umrze to wszystko się skończy, a my przestaniemy istnieć.
- Jak tatuś?
Matka smutnieje i płaczliwym głosem odpowiada:
- Tak córeczko, jak tatuś.
Dziewczynka posłusznie pałaszuje w pośpiechu resztę śniadania, wstaje z krzesła i biegnie do swojego pokoju, już z nieodłącznym uśmiechem na twarzy.
Kobieta śmieje się:
- Uważaj córeczko bo złamiesz nóżkę i przestaniemy istnieć!
Córka wraca ubrana w czerwony płaszczyk z kapturem, w ręku ma również czerwoną materiałową torebkę.
Matka kiwając głową z aprobatą:
- Ależ pięknie wyglądasz!
Dziewczynka uśmiechając się podbiega do mamy i obejmuje ją rączkami.
Kobieta pochyla się i całuje córeczkę. Razem podchodzą do drzwi i matka je otwiera. Dziewczynka wychodzi gdy nagle kobieta chwyta swą pociechę za ramię i z trwogą krzyczy:
- Poczekaj! Weź koszyk, gdy wilk cię zeżre, przynajmniej zadławi się wikliną!

Następuje ściemnienie, zwiastując koniec sceny pierwszej.