poniedziałek, 14 grudnia 2015

Losowanie

Niekorzystnie korzystne



   Wykopaliśmy sobie drogę na Euro 2016 w całkiem niezłym i efektownym stylu. Wiele bramek, dramaturgia urosła ponad stan, galaktyczny Lewandowski i niesamowity Milik (6 goli, 6 asyst!), niezmordowany Krychowiak, niemal bezbłędny Glik... Jest kogo chwalić. Nawet emeryt Mila założył sztuczną szczękę i pokazał klasę w dwóch meczach. Ba, chaotyczny i nieskuteczny Peszko strzelił Irlandczykom bardzo ważną bramkę. Problem z awansem jest jednak poważny. Odbyło się losowanie fazy grupowej i... wynik jest korzystny. Obiecujący. I to mnie martwi.
   Do tej pory, gdy docieraliśmy na wielką imprezę, czy za Engela, Janasa lub Beenhakkera los, zdawał się być dla nas łaskawy. Każdorazowo twierdziliśmy, że grupa jest łatwa, że jesteśmy faworytem do awansu z drugiego miejsca. Za każdym razem przychodziło rozczarowanie i kompromitacja. Obrywaliśmy już od Koreańczyków, Czechów, czy Ekwadorczyków, których w spotkaniu towarzyskim, na kilka miesięcy przed mundialem pokonaliśmy bez problemu. Dlatego grupa, którą dla nas wylosowano nie daje mi spokoju. Z jednej strony, zwyczajowo odczuwam ulgę i optymizm, z drugiej zaś niepokój i zwątpienie. Czyż historia nie lubi się powtarzać? A my, Polacy, potrafimy spierdolić mecz występując w roli faworytów, oj potrafimy. W ogóle nędzne porażki mamy we krwi. Trzymam kciuki za obecny stan, wspaniały sen, w którym gramy tak jak gramy, skutecznie, z pomysłem i ładnie dla oka, niech ów stan trwa jak najdłużej. Do tego wygrywamy, zamiast bohatersko remisować, czy honorowo przegrywać w końcówkach spotkań... Z kim przyszło nam rywalizować podczas zmagań grupowych na mistrzostwach we Francji?

1. Niemcy
2. Polska
3. Ukraina
4. Irlandia Północna

   Taką kolejność chciałbym ujrzeć po rozegraniu trzech meczów fazy grupowej. Ewentualnie Irlandczycy przed Ukrainą, bardzo proszę, nie będę narzekał. Niemcy, mimo ostatnich wyrównanych konfrontacji są poza zasięgiem i powinni skopać tyłek wszystkim rywalom grupowym, nie biorę ich więc pod uwagę. Z Ukrainą mamy rachunki do wyrównania z meczów eliminacyjnych, a przy wyrównanym poziomie obu reprezentacji decydować będą detale. Sądzę, że Lewy i Milik zrobią różnicę. Wola rewanżu napędzi naszych kopaczy. Irlandczycy to twardzi zawodnicy, ale zdecydowanie słabsi piłkarsko. To dobre losowanie. Nieidealne, ale niestety niekorzystnie korzystne, z uwagi na skazę tkwiącą w genach polskiego sportowca. Trzymam kciuki za przełamanie fatum, zduszenie słabości, która tkwi głęboko w naszych orłach. Chłopaki, dorośnijcie do poważnego sukcesu, bo determinację, umiejętności i gwiazdę światowego formatu już macie. Do boju, orły Nawałki!

czwartek, 3 grudnia 2015

Krwawy czwartek

Przemyślenia przydrożne



    Nawet taki kawał egoistycznego chama jak ja ma pewne słabości w postaci dobrych uczynków wymierzonych we współobywateli. Oczywiście, jak każdy przejaw serca moim zdaniem, owe uczynki podszyte są własną korzyścią. Po raz szósty w tym roku (wykonałem plan maksymalny) podzieliłem się krwią z potrzebującym, ulegającym wypadkom ogółem. Fajne uczucie, uratować komuś życie. Co jednak istotniejsze dla egoisty, wynagrodzono mnie ośmioma czekoladami, batonikiem, gorącą czekoladą i dobrym słowem. Do tego darmowe badania krwi, dzień wolny od pracy i kubeczek wody, żyć, nie umierać. Łatwo nie było, bo udałem się na miejsce z nieważnym dowodem osobistym oraz z odrobinę zbyt wysoką temperaturą ciała. Życzliwość własna oraz osób zastanych, wystrojonych w białe kitle, umożliwiła mi jednak realizację planów, za co gorąco im, oraz swemu urokowi osobistemu dziękuję. Jeśli przed wejściem do hipotetycznego nieba, Św. Piotr dokonywać będzie bilansu, mam szansę nie odpaść w przedbiegach. Swoją drogą niezły ze mnie frajer, od lat narzekam na wysokie ceny biletów komunikacji miejskiej, a gdybym dziesięć lat temu poruszył swe serce i rozpoczął krwawe rozdawnictwo, już dziś cieszyłbym się darmowymi przejazdami. Jedyne osiemnaście litrów i podróżujemy jak królowie, polecam!
   Co jednak skłoniło mnie do napisania bieżącego wpisu? Po raz nie pierwszy i zdecydowanie nie ostatni - chora wyobraźnia. Gdy zmierzałem do punktu krwiodawstwa los umieścił moją osobę na wysepce pomiędzy dwoma brzegami ruchliwej ulicy. Fragment bezpiecznego pola tak mały, że od razu wyobraziłem sobie pijanego, szalonego kierowcę, który na pełnym gazie wbija się w bezbrzeżne morze pieszych, czekających na zielone światło. Ja szczęśliwie unikam stalowej śmierci, lecz wokół śmigają zniekształcone, powykrzywiane uderzeniem, krwawe, bezwładne, ludzkie sylwetki. Potem wyobraźnia przenosi akcję kilkadziesiąt minut później, gdy udzielam wywiadu terenowej reporterce:
- "Szedłem akurat oddać krew, gdy to się stało. Miałem szczęście, lecz wokół mnie wirowała śmierć. Mało brakowało, a ofiarowałbym swoją posokę przypadkowym gapiom, za pośrednictwom niekontrolowanych, obfitych rozbryzgów życiodajnej, płynnej czerwieni. Wolę oddawać kontrolowane ilości z wykorzystaniem tradycyjnych metod". 
Wyobraziłem sobie, jak ów wywiad zdobywa liczne wyświetlenia, co pozwala mu zaistnieć na Youtube, gdzie zdobywa kolejną porcję widzów. Zachodziłem w głowę, czy barwny opis hipotetycznej masakry pozwoliłby mi zarobić parę groszy na odsłonach. Doszedłem do wniosku, że raczej telewizja relacjonująca wywiad zgarnęłaby kasę. Szkoda.
   Kolejne makabryczne przebłyski nawiedziły mnie już podczas oddawania krwi. Wyobraziłem sobie, że nagle wyrywam igłę z żyły, zrywam się na nogi i wbijam pielęgniarce igłę w oko. Ciekawe, czy wam również zdarzają się podobne rozważania i szalone pomysły? A może mam w sobie więcej z psychopaty niż zwykłem przypuszczać... Tak czy inaczej, zachęcam do oddawania krwi, to dobry i opłacalny uczynek, na którym zyskują wszyscy. Nawet chora wyobraźnia... 

piątek, 27 listopada 2015

Maraton dziennikarski

Trenujcie biegi!



    Nowa, wspaniała władza, niesie ze sobą mityczną dobrą zmianę. Oprócz kilku drogich i nieosiągalnych obietnic, których realizacji wcale nie chcę, wojny o trybunał konstytucyjny i nocne akcje tylko dla dorosłych, obóz władzy postanowił zadbać o dobrą kondycję dziennikarzy. Ze szczególnym uwzględnieniem stacji niebieskich 24. Doprawdy prawe to i sprawiedliwe, wszak w zdrowym ciele zdrowy duch, a parlamentarzyści powinni dbać o ogrom niemądrego społeczeństwa. Aktywizować, przewodzić, wspierać. Dziękujemy. Tak oto minister Nie - kultury, niejaki Krzysztof Mieszkowski, mimo zacnego wieku, zmusza dziennikarzy do biegu po prostym, oraz w górę i w dół schodów, aż do sejmowej szatni. Wytrwały, choć najwyraźniej sił zabrakło, gdyż minister nie dał rady wyartykułować odpowiedzi na zadawane po drodze pytania młodej dziennikarki. Czyżby nie chodziło o topniejące siły? Przedstawicielka złych, prywatnych mediów, do tego młoda, ładna kobieta. Zgroza, uciekam, niech pobiega! Dla zachowania urody? Na koniec pościgu przedstawicielka TVN 24 zadała wspaniałe, znaczące pytanie:
- Będzie Pan tak milczał przez cztery lata?
    Odpowiedź nie padła. Choć niestety minister nie wytrwał w postanowieniu i zabrał głos w sprawie pewnego spektaklu, co właściwie tłumaczy czemu uciekał przed pytaniami. Rozumiem, każdy może się wyrwać na początku urzędowania, popełnić błąd, dać się sprowokować, ale po jaką cholerę brnąć w nieomylność? To wstyd przyznać, że się człowiek pospieszył zakazując, nieskutecznie zresztą, wystawienia sztuki w teatrze w oparciu o zapowiedzi, samemu nie oglądając rzeczonego przedstawienia? Ba, wystarczyło posłać kogoś ze swoich ludzi, coby obejrzał rzekome bezeceństwa. Do tego atak na dziennikarkę i całą TVP, słabe. Minister kultury niekulturalny, niezbyt to dobrze wygląda wizerunkowo.  
    Bardziej jednak martwi mnie powstanie niepokojącego terminu "dobra narodowego", czy też interesu obywateli, na który obecnie PIS się powołuje. Nie wiadomo jak rozumieć owo dobro i kto miałby je zdefiniować. Pojawiają się głosy mówiące, że prawo jest ważne, ale liczy się przede wszystkim dobra zmiana. Niepokojący, ideowy bełkot. Zanadto się nam obóz władzy rozhulał, mam wrażenie, że już nie potrzebują zmieniać konstytucji, po prostu będą ją ignorować. Szkoda tylko, że w tak dosadnym i nieładnym stylu. Poziom debaty publicznej drastycznie się obniża, arogancja władzy sięga wyższego poziomu, niż gdy mieliśmy do czynienia pod koniec rządów PO. Powstaje zespół zajmujący się monitorowaniem stron internetowych, w celu ukrócenia języka nienawiści. Zaczynam się bać. Obóz rządzący zapomniał o drugiej połowie społeczeństwa, które to nie dało wszechwładzy Prawym i Sprawiedliwym. Co z moimi prawami? Dajcie mi spokój, pozwólcie chodzić do teatru na co chcę. Cała nadzieja w trybunale konstytucyjnym, trzymam więc kciuki za pomyślność przyszłych posiedzeń. A póki co, wracam na bieżnię, trenować. Kto wie, czy kiedyś nie będę gonić za pewnym ministrem, z pomidorem w ręku...   

niedziela, 1 listopada 2015

Urzekła mnie twoja historia

Okiem nastolatka



   Ostatnimi czasy zmniejszyła się intensywność moich podróży komunikacją miejską. Po pierwsze mam boleśnie blisko do pracy, co wiąże się z ambitnym planem docierania do roboty za pośrednictwem miejskich rowerów. Po drugie, z powodu ścisku, staram się jak najwięcej podróżować na piechotę. Przypominam sobie dzięki temu stare dobre czasy, gdy mieszkałem w niewielkim miasteczku. Na skutek zawirowań uczuciowych powróciłem zresztą do Pruszkowa na niecały miesiąc, co pozbawiło mnie wątpliwej przyjemności jazdy warszawskimi środkami lokomocji. Wróciłem jednak do słodkiej stolicy i od razu bóstwo ZTM obdarzyło mnie absurdalną historią. Oto ona.

   Z moją wybranką jedziemy sobie spokojnie metrem, a ja jak zwykle podsłuchuję okolicznych pasażerów. Dwóch późnych nastolatków rozmawia o... mięsie mielonym. Po prawdzie to najpierw jeden z nich nucił fałszywie jakąś melodię, a drugi go uciszał. Potem uchylili rąbka tajemnicy i wpuścili mnie do świata absurdu.  

- Stary, a wiesz, że Aga do mnie wysłała wiadomość?
- Taa?
- No swoje zdjęcie z mięsem mielonym i podpis: "Ostatnio śni mi się mięso mielone, ciekawe co to znaczy?" (Też mnie to zaciekawiło... od tej pory przysłuchiwałem się uważniej... Dygresja: Ciekawe jak wygląda takie zdjęcie z mięsem mielonym? W jakiej postaci występuje mięso? Jako kotlet trzymany w ręku? Spoczywający w tle na talerzu? Aga z pudełkiem plastikowym w ręku, pod pachą? A może z mięsem w zębach, czy twarzą pokrytą mięsem? Czy to jest zdjęcie pornograficzne, nagie ciało opisywanej Agi wysmarowane mielonym? Jak się pozuje do podobnego zdjęcia? Myślę, że nie nadążam za nastolatkami...) 
- Stary, a o co jej chodziło? (To jest cholernie dobre pytanie)
- Pamiętasz jak byliśmy w Krakowie? Jedliśmy tam spaghetti z mięsem mielonym. No i poszedłem do sklepu, kupiłem mięso, a potem szedłem z nim w ręku całą drogę. Spotkałem Agę w monopolowym i daję jej mięso ze słowami: "Weź i potrzymaj moje mięso". (Nie wiem jak wam, ale mnie to wyjaśnienie nie przekonuje... Doszedłem do tego, że oboje z dziewczyną po prostu miło wspominają wspólny wypad, jeśli jest jakieś głębsze wytłumaczenie - nie dostrzegam go.)
Po chwili nastolatek opowiedział też wspaniały dowcip:
- No i chodzimy sobie z Agą po Krakowie i nagle widzimy rondo. Ona pyta: "Co to za rondo?" A ja jej na to: "Rondo de Gaulle'a"( Nie dość, że to w ogóle nie jest śmieszne, nie zasługuje nawet na status betono - suchara. Chłopak jednak uznał, że warto się owym dowcipem pochwalić zarówno z kolegą jak i pozostałymi współpasażerami.)

   Najgorsze, że nadal nie wiem co to znaczy, że Adze śni się mięso mielone... Myślę, że mamy do czynienia z nowym powiedzeniem w stylu: "Kiedy piekło zamarznie". Wyobrażam sobie takie oto zdanie: "Cholera, Adzie śni się mięso mielone, będzie ulewa!". Prawdopodobnie nigdy nie poznam prawdziwego znaczenia. Odkryłem natomiast, że płaszczyzna porozumienia z nastolatkami nieubłaganie się zaciera. Do następnego razu, odchodzę smażyć kotlety. Spróbuję namówić dziewczynę na rozbieraną sesję w towarzystwie ziemniaków i surówki... mniam! 

środa, 14 października 2015

Polski Wampir

Nieśmiertelny znad Wisły



    Świeżo po lekturze kilku części Amerykańskiego Wampira* muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Geneza Skinnera Sweeta (tak właśnie zwie się opisywany w zeszytach antybohater) została wymyślona ze smakiem i zakorzeniona w interesujących, jakże charakterystycznych dla masowego odbiorcy czasach dzikiego zachodu. Są to realia szeroko opisywane, filmowane, jednocześnie tajemnicze, mroczne oraz często wymieniane w kontekście Stanów Zjednoczonych. Równie rozpoznawalny wycinek historii pożeraczy burgerów to chyba tylko wojna północy z południem. Brutalny, dosadny i wiarygodny komiks o wampirach. Gdy już otrząsnąłem się z wrażenia wywołanego burzliwymi losami nieśmiertelnego skurwysyna i kilku zmanierowanych, europejskich krwiopijców, doszedłem do wniosku, że nad Wisłą również nie pogardzilibyśmy zbliżonymi historiami. Tak, tak, moi drodzy, marzy mi się Polski Wampir. Bandzior, skurwiel, morderca, ale dobry bo polski. Sponsorowany przez Biedronkę, robiący zakupy w Lidl, rzucający kurwami, zawistny względem sąsiadów, zaangażowany politycznie, rasista, złodziej, cwaniak i kombinator. Ubrany w markowy dres lub w strój prosto z ciuchlandu, lekko przaśny, patriota, bojownik o wolność, dbający o polskie interesy. Małostkowy, bogobojny, zacofany, słuchający tylko polskiej muzyki dla Polaków. Jedyny sprawiedliwy, kochany przez połowę narodu, znienawidzony przez pozostałych. Emigrant, hydraulik, robotnik, budowlaniec i  niezrównany fachowiec. Jakie realia historyczne miałyby zrodzić nasze dziecię nocy? Rozpasany Sarmata, czy uciśniony chłop? Chciwy kupiec, czy może dumny poganin z pierwszego tysiąclecia? A może owym wampirem powinien zostać legendarny założyciel naszego państwa? Skinnera Sweeta przedstawiono jako bandziora o czarnym sercu, wcinającego słodycze. Jaki atrybut towarzyszyć będzie naszemu antagoniście? Oczywiście wódka, bimber lub czysty spirytus. Waham się też czy Polski Wampir winien pochodzić z bandyckiego środowiska, wszak idąc martyrologicznym motywem towarzyszącym Polakom, mógłby on zostać tragicznie przemienionym duchownym, który od wieków zwalcza swą mroczną naturę i wciąż pakuje się w kłopoty. Współczesne, polskie realia z tęsknotą przyjęłyby nadwiślańskie dziecię nocy. Absurdalne czasy dla mrocznego bohatera. To jest wyzwanie, które należy podjąć! Spróbuję stworzyć podwaliny pod biało - czerwonego nietoperza. Jednocześnie trzymam kciuki za wszystkich bajkopisarzy, warto wyrzeźbić własnego wampira, zasługujemy na to! Polacy, damy radę! A jaką partię polityczną wsparłby wampir z orłem na piersi? A może już jest wśród nas i ukrywa się za którymś z funkcjonujących skrótowców? Drogi wampirze, jeśli mój ślepy strzał okazał się celny, bardzo proszę, ujawnij się. Na pewno na ciebie zagłosuję!

PS: Amerykańskiego Wampira gorąco polecam.

sobota, 26 września 2015

Waga Słów

Ogrodnik jest niewinny!



    Przypomniałem sobie ostatnio pewien interesujący odcinek South Park. Poruszono w nim kwestię żerujących na ludziach starszych programów telewizyjnych typu tele - zakupy. Prezenter oferował szalone ceny i jeszcze bardziej absurdalne zniżki śmieciowego towaru, kusząc seniorów perspektywą obdarowania wnuczki bransoletką, czy innym badziewiem. Wszystko oczywiście podlane typowo South Parkowym sosem z absurdu i żenady. W pewnym momencie do programu dzwoni zaniepokojony i zniesmaczony Kyle, lub Stan, już nie pamiętam który i mówi:
- Zabij się.
Zmieszany prezenter milczy przez chwilę, po czym odpowiada:
- Eee, chłopczyku to nie jest śmieszne...
- Bo to nie żart. Zabij się.
- Drogi chłopcze, nie wolno tak mówić. A jakbym to zrobił, byłoby ci przykro. Zresztą to przestępstwo. 
- Nie obchodzi mnie to. Wykorzystujesz ludzi, jesteś obrzydliwy. Zabij się.
Oczywiście, jak to zwykle w owym serialu bywa, na koniec odcinka nieszczęsny prezenter popełnia samobójstwo, a Cartman z właściwym sobie wdziękiem rozkręca własny biznes żerujący na staruszkach. Mnie jednak uderzył fragment dotyczący rozmowy telefonicznej i namawiania do zgonu. Ostatnio spotkało mnie coś takiego w pracy. Rozmawiam z klientem - na moje ucho około sześćdziesięcioletnim mężczyzną, na temat laptopa, który przysporzył mu zmartwień. Początek klasyczny - Jestem rozczarowany, nigdy nie kupię waszego sprzętu, dlaczego windows 10 mi nie działa? Miałem ikonki na pulpicie, teraz mam tylko jedną. Zawsze włączałem dwoma kliknięciami a teraz coś nie działa. Tak, mam windows z oknami, nie nie będę Pana słuchał, ma działać!
I tak jeździmy w kółko, rondem bezsensu, nie mogąc ruszyć dalej. W pewnym momencie rozmowa stała się mało przyjemna, Pan zaczął uskuteczniać wycieczki w moim kierunku, koncentrując się nie na problemie, firmie, którą reprezentuję, ale bezpośrednio na mnie jako człowieku. Rozmówca popłyną całkowicie ucinając dyskusję tymi oto słowami:
- Idź się powiesić człowieku!
I trach słuchawką na widełki. Pozostawił mnie sam na sam z ciszą i myślami. Tchórzliwie nie pozwolił też na jakąkolwiek reakcję. Siedziałem więc dobrą minutę i kontemplowałem zaistniałe zdarzenie. A gdyby tak potraktować wrzaskuna poważnie? Wziąć do siebie zaproponowaną aktywność? Pokręciłem głową - wrażliwości mam tyle co duży, zmęczony i wykastrowany pies po obiedzie, ale... istnieją przecież wrażliwcy. Spotykam ich codziennie na ulicy. Gdyby któryś z nich znalazł się na moim miejscu? Co wtedy? Jaką odpowiedzialność ponosi podobny burak? Załóżmy, że wzorem fikcyjnego prezentera postanowiłem skończyć ze sobą. Winieniem tedy zadzwonić do życzliwego klienta i nawiązać taką oto rozmowę:
- Dzień dobry, Panu. 
- Halo? A kim Pan jest?
- Ja z pomocy technicznej. Chciałem Panu podziękować. Jestem w sklepie i dobieram sznur do samobójstwa, jakieś porady?
- C-co to ma znaczyć? To nie jest śmieszne, bucu!
- Proszę Pana, to nie takie proste. Nie wiem jakiej długości linę zakupić. Czy ma być sznurowana? Stalowa? A w przyszłym tygodniu jadę wybrać drzewo. Liściaste może być? A gałęzie, jakiej grubości Pan poleca?
- Idź się utop człowieku!
Trach słuchawką w znienawidzone widełki.
Powieszenie to za mało? Teraz trzeba rozważyć funkcjonalność zbiorników wodnych w kontekście samobójczym. Jezioro. rzeka, wanna? A może Pana usatysfakcjonuje dopiero pakiet samobójczy? Powieszenie plus topienie. I pocztówka na święta z wydarzenia, albo już z umrzykiem. Kiełkuje również druga koncepcja. Konsultant popełnia samobójstwo zgodnie z oczekiwaniami klienta, a potem inny pracownik dzwoni do prowodyra:
- Dzień dobry, infolinia firmy XYZ, Pan Stanisław?
- No jestem. To ja. O co chodzi?
- Dzwonię, żeby poinformować Pana, iż konsultant, z którym Pan rozmawiał wczoraj popełnił samobójstwo.
- S-słucham. Jaja Pan sobie robi!
- Niestety nie. W piątek pogrzeb. Czy możemy w czymś jeszcze Panu pomóc?
-...
I trach słuchawką na widełki.
Chciałbym kiedyś wykonać podobny telefon i jednocześnie zobaczyć reakcję delikwenta. Warto brać odpowiedzialność za swoje słowa. Pamiętajmy o tym, szczególnie, gdy nie znamy i nawet nie widzimy człowieka po drugiej stronie słuchawki. Przedstawiłem skrajną sytuację, ale oprócz samobójstwa możemy wywołać płacz, depresję, stres i szereg różnych przypadłości zdrowotnych, których to sami nie chcielibyśmy doświadczyć na własnej skórze. Pora kończyć, jadę do lasu, sznur kupiłem wczoraj na promocji, sami rozumiecie, nasz klient nasz Pan... Liczę, że znajdę odpowiednio wysokie drzewo...

niedziela, 13 września 2015

Raymond...

Chandler...



   Poniżej zalążek opowiadania w założeniu  klimatem nawiązującego do klasyka gatunku noir - Raymonda Chandlera. Zamieszczam w celach sondażowych, dajcie znać czy dobrze się to czyta i czy warto kontynuować ;). Pamiętajcie, każda opinia się liczy ;).


Przez pomarańczowe zasłony sączyło się delikatne światło, sprawiając, że wnętrze pokoju nabrało lekko burdelowego charakteru. Czerwona kanapa, lampka w podobnym kolorze tylko pogłębiały to wrażenie. Kadrycki poczuł się nieswojo. Choć był policjantem, unikał dziwek. Za duże ryzyko, znudzone kobiety, zbyt wysokie stawki. Przy tej pensji? Bez żartów!
- Czego Pan chce?- Niezbyt uprzejmie przywitała go kobieta w drzwiach. Ładna.
- Jestem z policji- Kadrycki sięgnął do kieszeni płaszcza- Mam kilka pytań.- pokazując legitymację dodał:- Jeśli można.
- A ma Pan nakaz?- powiedziała uśmiechając się krzywo. Nim Kadrycki zdążył zareagować, dodała:
- Żartuję, proszę, niech Pan wejdzie.
Kadrycki wytarł niezdarnie wielkie, znoszone glany, w jakże by inaczej, czerwoną wycieraczkę, po czym przekroczył próg mieszkania. Od razu utonął w brzoskwiniowym półmroku. Dostrzegł kilka nowych szczegółów, niewidocznych z korytarza. Nad pomalowanym pomarańczową farbą kaloryferem znajdował się… czerwony parapet. Na całej jego długości stały wysokie wazony z purpurowego szkła, a w nich… tulipany. Krwisto-czerwone. Chryste. Wariatka. Głośno Kadrycki powiedział jednak tylko:
- Bardzo przytulne mieszkanie…
Uśmiechnęła się. Cholera, jest naprawdę niebrzydka. Tylko ten uśmiech. Krzywy, mięśniami lewej połowy twarzy. Prawe pozostały… martwe. Choć było ciepłe, kwietniowe popołudnie, Kadryckiego przeszył lodowaty dreszcz.
- Proszę, niech pan siada.- Kobieta wskazała na kanapę.- Kawy?
Coś jest nie w porządku. Cholera, myśl głąbie, myśl. Kadryckiemu pociły się dłonie. Chciał coś powiedzieć, ale poczuł potworną suchość w ustach, a głos uwiązł mu w gardle.
- O czym chciał Pan porozmawiać?- Znów ten cholerny uśmiech!- Słyszałam jakieś głosy na korytarzu…
Kadrycki nie mógł zapanować nad drżeniem rąk. Teraz pocił się cały. Myśli krążyły wolno, czuł się ciężki, otępiały.- Muszę… ja…
- Może włączymy jakąś muzykę? Wydajesz się spięty, Pawle…
- Skąd…- Nerwowo przełknął ślinę.- Nie przedstawiłem się…
Kobieta przeczesała włosy, zaraz… pomarańczowe?:- Chyba mam jakieś ciasteczka do kawy…
Nagle jedna klarowna myśl przebiła się przez zasłonę otępienia. Jej ubranie! Na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku- jeansy, prosty, czerwony top… Kadrycki przeniósł wzrok nieco niżej. Buty! Kobieta miała na sobie krótkie, czerwone kozaczki. Z całą pewnością nie było to obuwie domowe…
- Proszę, napij się kawy. Moja ulubiona…:- Kobieta wskazała na brzoskwiniową filiżankę. Kadrycki mógłby przysiąc, że przed chwilą stolik był pusty. Wbrew rozsądkowi, zagłuszając ostrzegawcze sygnały niemal całego ciała, zbuntowana dłoń sięgnęła po dymiący napój. Zapach… Kadrycki z trudem powstrzymał wymioty. Pachniało Jak kompost, zgniłą trawą, nadpsutymi owocami. To z pewnością nie była kawa. Kobieta zmarszczyła brwi, jednocześnie częstując swego gościa kolejnym połowicznym uśmiechem.
- Świeżo mielone, najlepszy gatunek. Pewnie na komendzie nie pijacie podobnych… specjałów.
Pociemniało Kadryckiemu przed oczami. Ten ból… ostre, wewnętrzne pulsowanie. Osunął się na kolana.
- Co ty mi… jak…
Uraczyła go po raz pierwszy, pełnym, złośliwym uśmiechem. Kadryckiemu przeszło przez myśl, że diabelski chichot miałby zdecydowanie łagodniejszy charakter. Spróbował przełknąć ślinę. Na próżno. Ściśnięte gardło odmawiało posłuszeństwa. Całe ciało wołało o kolejny oddech, ten jednak nie nadchodził…
- Słodkich snów, Pawle…
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ze snu wyrwał go znienawidzony dźwięk telefonu. Cholerna, pseudo radosna melodyjka. Dawno już powinienem zmienić aparat. W pokoju panował mrok. Kadrycki zaklął głośno sięgając po słuchawkę. Rozległ się odgłos tłuczonego szkła. Zbiłem ostatnią czystą szklankę… Telefon dzwonił nieustannie. Kadrycki spróbował wymacać słuchawkę, zrzucając przy okazji lampkę ze stolika… Coraz lepiej się zaczyna… O dziwo, gdy udało mu się w końcu odnaleźć aparat, ten nie dołączył do kawałków szkła i poturbowanej lampy.
- Halo…?
- Kadrycki, kurwa, nie przeszkadzam?
- Właściwie to…
- To było ten, tego, retoryczne zapytanie. Odpowiedz na inne: Czemu, kurwa nie odbierasz?
- Zdaje się, że mam wolne, szefie.
- W pracy gliniarza, ten tego, nie ma wolnego.
- Piękne rymy, jak na komendanta…
- Dość tego, jeśli nie chcesz wrócić do czyszczenia krawężników, zabieraj dupę i przyjeżdżaj!
Kadrycki, powstrzymując śmiech, zanotował adres, uprzednio włączywszy, o dziwo, działającą lampkę. Odłożył słuchawkę, miał nadzieję, że na miejsce. Pięknie. Kolejne nadgodziny. Przynajmniej kupię nową szklankę. W pokoju było ciemno, lampka zaczęła nerwowo mrugać. I lampę. Powoli, wyciągając przed siebie ręce, Kadrycki ruszył ku włącznikowi od górnego oświetlenia. Po drodze potknął się o wczorajsze ubranie. Zaklął głośno, po czym, bez dalszych przygód włączył światło. W pokoju panował niekontrolowany bałagan, nic zdawało się nie mieć swojego miejsca. Porozrzucane tu i ówdzie ubrania, gdzieniegdzie sterta książek, paczka fajek, puste opakowania po jedzeniu na wynos. Istny chaos. Czynności przygotowawcze, jak zwykł je nazywać Kadrycki, nie trwały zbyt długo. Szybka toaleta, szklaneczka czegoś mocniejszego, krótkie poszukiwanie relatywnie czystego ubrania, uzupełnienie zawartości kieszeni płaszcza o paczkę podłych fajek i legitymację detektywa. Po chwili namysłu Kadrycki postanowił coś zjeść, ale zawartość lodówki go rozczarowała. Cholera, przekąszę coś po drodze. Gdy tylko Kadrycki otworzył drzwi swego mieszkania, zaatakowała go, jak to miała w zwyczaju, Pani Bukietowa. Wścibska, przekwitła kobieta.
- Pooowitać, pooowitać, Pana, Panie władzo!
- Dzień dobry.- Cholera, jak ją spławić?
- Wcale nie taki dobry!- kobieta zrobiła obrażoną minę. – Coś widziałam! Znowu u tych spod dwójki!
Kadrycki westchnął ciężko.- Ależ, Pani Bukiet, sprawdzałem trzy razy. To bardzo sympatyczna parka…
- Bez ślubu i bez Boga żyją! Macanki, libacje…
- Co też Pani opowiada…
Na twarzy kobiety malowało się rosnące podniecenie. To pewnie efekt świętego gniewu.
- Wrzaski, szatańska muzyka, mówię Panu, Sodomia w czystej postaci! Pan jako przedstawiciel prawa…
- Tak, tak, muszę chronić obywateli. I dlatego wychodzę. Służbowo.
Kobieta nie potrafiła ukryć oburzenia.
- Ale ja widziałam…
- Porozmawiamy… innym razem. Nie, nie, wcale nie lekceważę prawych obywateli.- Kadrycki powoli zaczął się wycofywać w stronę schodów.- Proszę wszystko zapamiętać, wrócimy do sprawy.- Ostatnie słowo wypowiedział będąc już na półpiętrze. Kadrycki odwrócił się i niemal biegiem, pokonując po dwa stopnie, ruszył ku wyjściu z bloku. Uff, mało brakowało. Zapalił papierosa. Po drodze do garażu wypalił dwa kolejne. Dotarcie na miejsce przestępstwa zmniejszyło zapas papierosów o połowę. Fajki powinny być na wyposażeniu każdego gliniarza. Miejscem przestępstwa okazała się pokaźnych rozmiarów, zaniedbana kamienica. Przed wejściem stały dwa radiowozy, karetka i stare, czarne volvo. Cholera, to coś poważnego, skoro wezwali Mówcę. Nim Kadrycki zbliżył się do żółtej, policyjnej taśmy, wypalił kolejnego papierosa. Jak tak dalej pójdzie skończę za biurkiem. Albo w kostnicy… Poprawił płaszcz i nieśpiesznie ruszył ku klatce schodowej. Mundurowi nie zatrzymali go, najwyraźniej rozpoznając charakterystyczną sylwetkę detektywa. Błąd.
- Panowie, co to ma być? Każdego wpuszczacie, czy tylko co ładniejsze?
Jeden, młodszy, speszył się, zamiast odpowiedzieć, mamrotał coś nieskładnie.
- To nie klub, a wy nie jesteście bramkarzami!
Starszy, obowiązkowo z brzuchem, zreflektował się:
- Detektywie, Kadrycki, myśmy Pana od razu poznali. Wiem, że nierozważnie tak wpuszczać, ale uprzedzili nas. Że Pan przyjedzie.
- Kto was uprzedził?
- No centrala. Komendant, osobiście!- Starszego wyraźnie rozpierała duma. Cholera, niedobrze.





piątek, 11 września 2015

Boże uchodźcy!

Niepoważnie poważny



    Boże, uchowaj! Nadchodzi zły, a imię jego legion! Królestwo niebieskie zagrożone, pochód innowierców pochłania święconą ziemię siedmiomilowymi buciorami. Wgniata ideały katolickie, gwałci, morduje, odbiera pracę, energię i zjada dzieci! Płochliwe niewiasty zagania w kozi róg, deprawuje córki, przekształca mężów w ludzi - pułapki. Mają nawet trolle i kilku goblinów procarzy! Episkopat szczęśliwie wybrał się na duchową przejażdżkę do samego wielkiego potrójnego i wrócił za sprawą łaski bożej z remedium w garści. Założymy przedsiębiorstwo produkujące łodzie, pod płaszczykiem zysku, zaoferujemy swe wyroby innowiercom pragnącym szerzyć zło poza granicami swych plugawych państw. Że przed niebezpieczeństwem wojny umykają? Bluźnierstwa, tylko chrześcijanin cierpieć może! Łodzie te, wyposażymy w poważny defekt, który ujawni się, gdy plugawcy znajdą się na pełnym morzu. Wtedy to święte skazy, w połączeniu z systemem blokującym uchodźców pod pokładem dokonają chrztu poprzez pełne i permanentne zanurzenie łodzi w świętych odmętach. Bóg sam wybierze tych, którzy odrodzą się na powierzchni, a słudzy szatana nakarmią głodujące ryby głębinowe. Zapomniałem dodać pochwałę pod adresem pomysłodawcy - nowego episkopatu, bo ten papieski zatracił swój autorytet, namawiając nas, prawdziwych katolików, do przyjmowania demonów w naszej ojczyźnie chlebem i solą. Założyliśmy własny, polski episkopat pod wezwaniem świętego krzyża smoleńskiego. Oto słowo boże. Nam będą dzięki. A tych, co dopłyną wpław do granicy katolickich państw, potraktujemy bożą łaską, a raczej stoma egzemplarzami bożej łaski potrafiącymi miotać poświęcone kamienie na 120 metrów. Solidne proce, wzorowane na Dawidowej opracował wielebny Kołodziej z drobną pomocą Św Józefa. Obserwujemy też Niemców ofiarowujących kanapki tym podludziom, dlatego zakon Św Kaczki wyhodował specjalne zioła, które przypominają sałatę, potrafiące natychmiastowo przenieść wrogów wiary z powrotem do piekła. Pierwsze cztery skrzynki już dotarły, gdy tylko przechwycimy produkcję wspomnianych kanapek wzbogacimy je formułą uczynnych zakonników. Zauważono też wzmożoną chęć plugawców do podróży pociągami. Ową przypadłość wykorzystamy na naszą korzyść. Zbudujemy torowisko na wzór zabawkowej kolejki, w kształcie koła symbolizującego doskonałość episkopatu, gdzie składy jeździć będą ku przebaczeniu po wsze czasy. Wielebny Robert planował ułożyć tory w ósemkę, a ruch rozdysponować w dwóch kierunkach, tak aby do zderzenia ideałów doszło na przecięciu okręgów, ale okazało się, że budżet się nie dopina, a ludzie oddają za mało pieniędzy na mszalną tacę. Pozostało nam więc wieczne koło łaski. W przyszłym tygodniu ruszam osobiście poświęcić ziemię pod przyszłą episkopalną kolejkę. Ministranci od dawna szykują wilcze doły wokół największych aglomeracji miejskich, aby przetrzebić legiony lucyfera z dalekiej Syrii. My, Polacy jesteśmy prawdziwymi katolikami i nie damy sobie deptać ziem naszych przodków!

Polska dla Polaków, 
Wielebny Episkopatu Polski Kawaler Odrodzenia Smoleńskiego Najświętszy Wszechwiedzący Ubersolidarny Andrzej Ciapaty, zawsze do usług.

PS: Kilka ładniejszych uchodźczyń podeślijcie do mojego pałacu pod Radomiem, urządzę im własną podróż pociągiem, chłe, chłe. 

środa, 26 sierpnia 2015

Prywatyzacja Powietrza

Panta rhei rzeko!



    Bardzo dobra i raczej znana seria reklam z żubrami w rolach głównych od dawna nawiedza polskojęzyczne stacje. Jestem fanem i propagatorem zasłyszanych w spotach tekstów, fraz dwuznacznych i skłaniających do radosnych półuśmiechów. Bohaterskie zwierzę wielokrotnie ratuje swoich animalistycznych sąsiadów, nierzadko stosując bardzo proste, acz skuteczne metody pomocy. Jednakowoż istnieje pewien obrzydliwy proceder, któremu nawet reklamowe żubry nie podskoczą. Prywatyzacja lasów! I rzek! Zdaniem PIS-owskiego środowiska sprawa jest już na ostrzu noża, by nie powiedzieć przesądzona! Grzybiarze, zbierzcie ostatnie okazy smerfowego budulca, turyści, szybko, zaśmiecajcie zadrzewione tereny, niebawem otoczy je krata Kapitalistów. Zapomnij, drogi obywatelu, o spływach kajakowych, wyciągaj gicoły z wody, ta rzeka należy do Kowalskiego! Spotkania z wyborcami w zatłoczonych, wypodestowanych salach z rzutnikami, zyskały nowy temat obok smoleńskiego zamachu, teraz indoktrynujemy także w zakresie prywatyzacji. Terror, wyprzedawanie kraju, ziemi, rzek, lasów, ruina i metr mułu. Ratuj się kto może! Aż dziw bierze, że taka retoryka pozwoliła PISowi obsadzić stanowisko prezydenta i zyskać prowadzenie w sondażach. Obecnie wycofano się z owej surowej oceny, sugerując odmienne znaczenie wypowiedzianych w przeszłości słów. Sprytne? Co zaskakuje - owszem. Moje niskie zdanie o społeczeństwie właśnie padło na pysk i raczej nieprędko się podniesie. Smutne, że opisane metody trafiają na podatny grunt wśród wyborców. Niewykluczone, że to "zasługa" niesympatycznej retoryki płynącej z obozu rządzącego. Niesiołowski najwyraźniej skończył się na Kill'em All, bo ze swoją "oralną szparą" (chcąc usadzić jednego z przeciwników politycznych w dyskusji, tak właśnie określił jego narządy mowy) przekroczył jeden most za daleko i wcale nie zaniechał marszu ku zagładzie politycznej PO. Do tego rządzący zaserwowali nam w kampanii idiotyczne referendum, które po dziś dzień odbija się czkawką. Zresztą potencjalne PISowe referendum jest jeszcze fajniejsze. Chcesz mniej pracować? No pewnie! Nikt, nigdy nie planował prywatyzacji lasów dlatego mamy pytanie: Lubisz chodzić po lasach, nie chcesz ogrodzonych drzew? Jasne! Czy chcesz żeby dzieci szły później do szkoły? Eee... tak... hmm... Nie... a to dobrze? Ktoś zbadał, czy to korzystne dla latorośli? Hmm co by tu... właściwie... to... nie mam zdania.
    Naprawdę to są tematy dla referendum? Pomysł PISu, aby po zebraniu miliona podpisów pod danym zagadnieniem organizować referendum to niezły sposób na topienie publicznych pieniędzy. Już widzę, jak powstaje trollująca organizacja społeczna, która dla beki zbiera podpisy pod idiotycznymi pytaniami, sam mógłbym coś takiego założyć. Podobno w USA w ten sposób wymuszono obowiązek zbudowania Gwiazdy Śmierci... Najlepsze są uzasadnienia tez prywatyzacyjnych, głoszonych przez popleczników Kaczyńskiego. Oto garść z nich:
- Słyszałem gdzieś...
- Mówi się...
- Ktoś kiedyś powiedział...
Jakoś nie zmieniłem wyznania i nie dołączyłem do Obrońców Krzyża. Przedszkolne argumenty to powinien być słaby pomysł na kampanię gdyby nie to, że... działa. Moi drodzy czytelnicy, z rosnącym smutkiem i zadziwieniem obserwuję co tak podoba się rodakom i ostrzeżony przez PISowskich pieniaczy wybieram się na grzyby... tak na wszelki wypadek. 

czwartek, 13 sierpnia 2015

Po sąsiedzku!

Nie… bo nie!





   Nieopodal mojego aktualnego miejsca zamieszkania znajduje się całodobowy punkt xero. Pełen zakres - drukowanie, laminowanie, różne rodzaje nośników, raj dla sumienia studenta kopiującego notatki, do których i tak nie zajrzy. Złośliwy los umieścił wspomniany punkt dobrodziejstwa na terenie prowizorycznie ogrodzonego podwórka, przy którym przyszło mi rezydować. Kloc mieszkalny dzieli z ową drukarnią, poza wspólnym placem, również zamykaną na zamek magnetyczny furteczkę. Nie ona jest jednak głównym bohaterem dzisiejszego narzekania, a kartka umieszczona na powierzchni owych drzwi wejściowych. Owa wiadomość legitymuje się następującą treścią: Prosimy zamykać furtkę.To wszystko. żadnych dodatkowych warunków, dyspens, szczególnych okoliczności, gróźb. Ot prosta, obywatelska prośba pozwalająca mieszkańcom zachować iluzję bezpieczeństwa i komfortu. Na próżno, apel notorycznie trafia kulą w płot. Gdyby mnie ktoś zapytał o nadrzędny, głęboki cel zamykania owej nieszczęsnej furty, odpowiedziałbym: 
Nie wiem po co. Nie znam przyczyny. Co nie zmienia faktu, że spełnienie, było nie było, prośby lokalnej społeczności naprawdę nic nie kosztuje poza prostym ruchem ramienia i nadgarstka. Jaki jest czynnik powodujący zaniechanie? Przekora niezamykających? Ponownie - zwykła ludzka bezmyślność, lenistwo? Złośliwość, strach przed zamknięciem? Pseudo kozactwo w stylu - Cha! Nikt nie ograniczy mojej wolności, prędzej piekło zamarznie, niż ja zamknę tę furtkę!
Ostatnio, wespół z bojową towarzyszką, zaczailiśmy się na potencjalnego Zaniechacza. Wyszedł przez furtkę oraz na przeciw naszym oczekiwaniom zarazem. Wywiązał się taki oto dialog:

BT (Bojowa Towarzyszka):
- Hej, człowieku, nie zamknąłeś furtki!
KZ (Koleś Zaniechacz):
- Xero jest do 20! (Krzywo i nie na temat. Równie dobrze mógł odpowiedzieć: W Paryżu jest teraz 16 stopni. I ani jednej chmurki na niebie! Doprawdy zadziwiająca wyobraźnia…)
N(Nieudacznik, czyli ja…):
- Słucham? To nie ma znaczenia. Jest prośba, trzeba zamykać.
KZ:
- Punkt xero jest do 20! (Mój wewnętrzny człowiek/absurd poczuł się zawstydzony. W jaki sposób obalić takie argumenty? Wyobrażam sobie podobną sytuację:
- Hej, to moje miejsce, proszę spojrzeć na bilet.
- Supermarket jest czynny w niedzielę do 21.
- No tak, przekonałeś mnie. Poszukam innego miejsca.
N (pokazuję jak się zamyka):
- Proszę zamykać tę furtkę...
Koleś Zaniechacz poszedł sobie, a na twarzy jego nie zagościło zrozumienie. Nawet przez mgnienie oka. Myślę, że zbliżony mechanizm działa, gdy ludzie porzucają śmieci na cmentarzach pod napisem:
Śmieci prosimy wyrzucać do kontenerów.
Zgadliście, skłaniam się ku teorii, wg. której powodem jest totalna bezmyślność i brak poczucia przynależności do społeczeństwa. Zaniechaczu, proszę, zastanów się następnym razem i spełnij prostą prośbę okolicznych mieszkańców, uszanuj potrzebę bezpieczeństwa. A teraz szybko. Plastikowa butelka mi ciąży, a chyba widziałem dorodny znak dotyczący jakichś śmieci, czy kontenerów. Nie wiem, nie chciało mi się tego czytać, na wszelki wypadek położę śmieć pod tabliczką, KTOŚ posprząta...



środa, 12 sierpnia 2015

Z uchem przy muszli

Wody szum



    Osoby, które po tytule wyobraziły sobie muszlę klozetową i autora nachylającego się nad tronem, muszę rozczarować i brutalnie sklasyfikować... ZBOCZEŃCY! Z całą resztą podzielę się krótkim zdarzeniem, którego byłem świadkiem na nadmorskiej plaży. Podsłuchałem rozmowę seniorskiej pary, która smażyła się w słońcu wraz z około 10 - letnim wnukiem. Dysponowali oni nie tylko parawanem ale i parasolem przeciwsłonecznym, który sprokurował uroczą dyskusję. Wspomniany przyrząd emitujący cień, pod wpływem wiatru zakończył swój martwy żywot, przeginając powierzchnię materiałową na drugą stronę i wyrywają metalowe mocowania. Oto, jak sytuację skomentowali uroczy państwo:
Kobieta (wieloryb):
- No i co zrobiłeś? Zepsułeś parasol!
Mężczyzna (wynędzniały staruszek, któremu wieloryb pożera jedzenie):
- Co? Wiatr zepsuł!
- Mówiłam, nie stawiaj tam! Zepsułeś.
- A co ja jestem wiatrem? Może ty zepsułaś, albo Maciuś!
- Daj, naprawię, cholero jedna. Zepsułeś.
- Uuuu...uuu! Jestem wiatrem! Z tobą to się nie da siedzieć, głupia kobieta!
- Głupi dziad...
- A możę to ja wiatry robię? Wypierdziałem wiatr i zepsułem!
I tak w kółko, bardzo długo. Pan nawet, aby uwiarygodnić swą ostatnią wypowiedź pierdnął siarczyście. Wielokrotnie. Później Maciuś - wnuk, poszedł z babcią nad wodę. W tym czasie dziadek wypierdział kolejne żale. Wrócili, minęło trochę czasu, poczytałem, posiedziałem, wtem znów słyszę:
Kobieta:
- A gdzie Maciuś?
- A nad wodą se siedzi.
- Sam? Trzeba by pójść, pójdziesz?
- E tam, pewnie utonął.
- Może weźmiesz leżak i tam z nim posiedzisz?
- Zwiało go do wody, na pewno utonął, nie widzę go.
- Ty to jesteś...
- Utonął, to co ja se będę z trupem siedział?
Urokliwi ludzie, szczególnie zniedołężniały, złośliwy staruszek. Ciekawe, czy rodzice się zorientowali z kim puścili dziecko? Naprawdę zaczynam rozumieć czemu zwyczaj podpytywania starszyzny wioski o rady odszedł w zapomnienie. 

PS: Maciuś jednak się nie utopił, wrócił do dziadków. Biedaczek...

sobota, 18 lipca 2015

Poradnik politycznego nieuka vol 2

Transformers!



   Ktoś powołał do życia określenie na polityków i sympatyków PO - platformersi. Jest to zwrot bardzo dobry, stanowi połączenie kilku elementów składowych. Nawiązanie do Transformerów - zmienność i dostosowywanie się do oczekiwań społeczeństwa w okolicach kampanii oraz szydera w porównaniu do bohaterskich maszyn, druga część składowa dotyczy skojarzenia z platfusami. Niestety ostatnie kilka lat rządów tej partii dodało mocy tej drugiej interpretacji. PO wykreowało polityczną gwiazdę jaką jest Donald Tusk, któremu osobiście gratuluję i bez względu na wszystko podziwiam w skrytości ducha. Ba, w pewnym sensie jestem dumny, że zajmuje tak eksponowane międzynarodowe stanowisko. Do tego lokalnie, w naszym grajdołku okazał się niezwykle sprawnym i charyzmatycznym liderem (takiego "wodza" teraz w obozie władzy wyraźnie brakuje), który wykpił się nawet z największych afer, z podsłuchową na czele. 
   Ano właśnie, skoro już przy aferze podsłuchowej jesteśmy... z bólem serca obserwuję sytuację i wysłuchuję kolejnych taśm. Płaczę nad nieudolnością polskich służb specjalnych oraz policji. Złapać człowieka, który nie mataczy, drobnych przestępców, bądź obywateli, którzy dopuścili się niezbyt ciężkich przewin jakoś można bez problemu, ale ludzie nagrywający najważniejsze osoby w państwie grają na nosie stróżom porządku. Żenujące. Tak samo jak polityka platformersów dotycząca samej afery. Za bardzo koncentrują się właśnie na wątku kto i dlaczego. Tym mają się zająć wspomniane służby, prokuratura. PO powinno bić się w pierś, przepraszać, karać, tłumaczyć. Bo przecież niezależnie kto udostępnił taśmy wstydu i dlaczego, nie zmienia to samej treści rozmów przy wódeczce. Nawet wyrwanie z kontekstu nie pozwala spojrzeć przychylniejszym okiem na winowajców. Mnie osobiście przeszkadza właśnie język i poziom dyskusji używany podczas owych restauracyjnych pogaduszek. Prostacki i świadczący o pewnej dozie buractwa biesiadników. Moje rozczarowanie PO potęguje niestety człowiek, którego szanuję wielce - przyszły były prezydent, Pan Bronisław Komorowski. Swoim rozpaczliwym referendum przed drugą turą odsłonił twarz desperata i niepewnego kandydata. Platformersi nie powinni się rozmieniać na drobne i wchodzić w buty swoich przeciwników. Kampania parlamentarna wcale nie prezentuje się dużo lepiej. Owszem, wyśmiewana powszechnie akcja "Kolej na Ewę" o dziwo przynosi pewne efekty, ale im dalej w las, tym pojawia się więcej obietnic w stylu PISowskim. Nie tędy droga. Wielomiliardowe inwestycje konkurentów, słusznie demaskowane i wyśmiewane, nie powinny stać się inspiracją dla własnych działań kampanijnych. Tymczasem pojawiła się niejasna deklaracja dopłat do pensji najmniej zarabiających. Skąd miałyby się wziąć potrzebne środki, albo jak konkretnie miałyby te wzmocnienia wynagrodzeń nastąpić? Tego nam nie zdradzono, odesłano w przyszłość, do września. Nieprofesjonalnie i bez sensu. Swoje trzy kamyczki do zaniedbanego ogródka wrzucił nowy rzecznik rządu przytaczając historyjkę o pewnym Panu, spotkanym w przedziale pociągu, który opowiedział o jakichś turnusach dla niepełnosprawnych (mniejsza czy dobrze zapamiętałem o czym opowiadał ów człowiek), na które brakuje pieniędzy. Pani premier obiecała, że z jakichś mitycznych rezerw przeznaczy na ten cel 20 milionów. Kolejny powiew profesjonalizmu i odpowiedzialności. Chyba zacznę jeździć pociągiem i poproszę o 200 tysięcy na mieszkanie. Może w toku kampanii otrzymam dofinansowanie od podatników? Nie zrozumcie mnie źle, cel, o którym opowiadał wspomniany podróżnik na pewno jest szczytny, ale takich potrzebnych zastrzyków mamony jest zdecydowanie więcej. Wolę żeby takie decyzje były poprzedzone debatami ekspertów. Wylać kolejne żale muszę także od strony poziomu politycznej dyskusji. Platformersi niestety od lat współtworzą antagonistyczny front pomiędzy PO, a PISem. Obrzydliwy poziom wzajemnego opluwania, którego mam dosyć. Wciąż ta sama śpiewka, koncentrowanie się na przeciwniku, a nie na własnych reformach i pozytywnych działaniach. Boli mnie również finisz rządów platformersów. Fajnie, że przepychają rozwiązania, które z grubsza popieram, ale dlaczego tak późno? Tłumaczenie, że dopiero teraz wyszliśmy z kryzysu mnie nie przekonuje. Gdyby rząd pracował z takim zaangażowaniem jak teraz, mógłbym z czystym sumieniem zagłosować ponownie na PO, a tak... no właśnie.

Werdykt (jakie są szanse, że zagłosuję):
Wbrew pozorom całkiem spore. Wciąż, w przeciwieństwie do wiedźmina skłaniam się ku wybraniu mniejszego zła. Jeśli w ogóle zagłosuję, gdyż jako rozczarowany wyborca coraz częściej rozważam oddanie nieważnego głosu, coby pokazać środkowy palec. Tylko komu i po co? Czy to cokolwiek zmieni? Do ostatniej chwili będą ważyły się losy mojego wyborczego krzyżyka. 

wtorek, 7 lipca 2015

Biurowe Bachory

Szklana piaskownica



   Dzięki amerykańskim serialom komediowym wiemy mniej więcej kim jest tzw. biurowa żona, czy biurowy mąż. Osoba, z którą w środowisku pracy łączą nas wszyscy, w towarzystwie której czujemy się najlepiej, tworząc więź na poziomie koleżeńskim w obrębie miejsca pracy. Niedawno doszedłem do wniosku, że oprócz rodzicieli mamy też do czynienia z dziećmi biurowymi, mentalnie na etapie chłopców Piotrusia z Nibylandii. Co ciekawe jest nas (tak, tak, kwalifikuję się!) zdecydowanie więcej od małżeństw zmuszonych do przestrzegania przepisów BHP... Baraszkujemy, lekceważąc powagę sytuacji, paramy się swawolą i lekkomyślnością, oto my - Niepoważni i nieobliczalni, korpo - berbecie.
   Stworzył nas zarazem rygor pracy jak i pewien męczliwy dla psychiki rodzaj wykonywanego znoju. Przeplatamy momenty wytężonej pracy z korporacyjnym stwarzaniem pozorów tejże, a mieszanina nudy i siedzenia w biurze uwalnia w nas to co dziecięce i infantylne. Jakimi kanałami dajemy upust szalonej energii? Czasem walczymy z rzeczywistością niejako biernie, przyswajając treści twarzo - książki, czytając artykuły na Józefie potworze, czy oglądając filmiki na ty tubie. Mnie bliższe stały się jednak sposoby sportowe. Najprostsza metoda - papierowa piłka nożna. Zwiniętą kulkę pieczołowicie należy owinąć taśmą klejącą i już zamieniamy się w Messiego, Ronaldo czy Lewandowskiego. Zasadniczo można zastosować dwa rodzaje owej kategorii sportowej aktywności. Na fotelach z kółkami lub klasycznie w postawie wyprostowanej. Zabawa jest przednia, lecz trzeba bardzo uważać na hałas... Kolejną biurową dyscypliną sportową jest rzucanie papierkiem, bądź jeszcze lepiej kulką uformowaną z folii spożywczej do kubka ustawionego na odległym biurku. Jak idzie za łatwo, wprowadzamy utrudnienia. Tyłem, przodem, z wyskoku, z blokiem kolegi, z drugiego końca biura, z ruchomym celem... Nie pogardzimy również lotnictwem. Ponownie wykorzystując w charakterze budulca nieszczęsny papier tworzymy i wysyłamy w bojowy rejs statki i samoloty powietrzne. Bombowce, lekki zwiad, zakrzywione, ciężkie, proste... Warto zastosować również wszelkiego rodzaju zaczepki w stylu rzucania dowolnym papierowym tworem we współpracowników. Siatkówka z wykorzystaniem malutkiej papierowej kulki spowoduje wzmocnienie koordynacji ruchowej i doprowadzi do wyzwolenia licznych wybuchów śmiechu w obłokach pozytywnej energii. Dziecinne? Jak diabli! Głupie? Pewnie! Lecz ile pozwala spalić kalorii, okiełznać całe hektolitry nudy i zniechęcenia. Dzięki tego rodzaju niemądrym zabawom uzyskujemy gros pozytywnej energii, którą z braku innych możliwości przekuwamy na efektywność wykonywanej pracy. Bardzo żałuję, że podobne metody radzenia sobie z korporacyjną rzeczywistością rejonów oddolnych spotykają się z oporem przełożonych. Proszę o więcej zrozumienia i chęci, coby utrzymać swych podwładnych w dobrym zdrowiu zarówno fizycznym jak i psychicznym. To naprawdę pomaga! A dobry pracownik to odstresowany i uśmiechnięty osobnik! Zapraszamy do wspólnej rywalizacji... a może zawody z nagrodami dla biurowej braci? Niniejszym zarzucam temat i apeluję do inwencji przełożonych: Obudź się ;). A teraz bywajcie, mam konkurs rzutów karnych do rozstrzygnięcia... Kartka w grze!

środa, 1 lipca 2015

Polityka Antylogistyczna

Mordor odcięty



   Zostałem kilka dni temu ostrzeżony przez życzliwego współpracownika, że w okolicy trójkąta mordorskiego (Woronicza/Domaniewska/Wołoska) nastąpi zawieszenie ruchu tramwajowego. Zlekceważyłem to ostrzeżenie, dlatego w poniedziałek cudem dotarłem do pracy na czas. Zastosowałem zdrową, acz często pomijaną metodę "z buta" i tylko to pozwoliło mi nie zawieść targetu oraz moich przełożonych. Co ciekawe wyprzedziłem nawet o kilkanaście długości specjalny autobus, który miał ratować sytuację. Jak się okazało - nieskutecznie. Wszystko na mojej drodze było zamknięte, rozkopane i wyłączone. Do tego tłum, kurz oraz kilku pracowników ekipy remontowej, między którymi odbył się następujący mini - dialog:
- Kurde, Maciek, jakbym wiedział jak to ma wyglądać to bym nie przyszedł do pracy.
- No, słabo!
Powiało profesjonalizmem i zdrowym rozsądkiem. Przełykając rozczarowanie, kroczyłem niechętnie ku budynkowi mieszczącemu moje miejsce pracy, snując taką oto wizję planowania nieszczęsnego poniedziałku:


KWATERA GŁÓWNA ZTM - Dzień przed akcją.

   Sala konferencyjna wypełniona po brzegi, pracownicy w dalszej części stołu drzemią, bliżej tablicy z rozwieszoną mapą Warszawy kilku decyzyjnych ZTM-owców rwie włosy z głowy i załamuje ręce nad palącym problemem. W końcu głos zabiera prezes:
- Kurde, wiecie, że nam kazali coś zrobić, usprawnić. To trzeba będzie toto rozgrzebać. Mówili nam o tym z miesiąc temu, czemu musimy to dopinać w niedzielę?
- Bo Józek zapomniał nam powiedzieć, że się chryja zrobiła wokół podwyżek cen biletów. Tośmy wszyscy na urlopy powyjeżdżali. 
- No nic to, po prostu trzeba by co uradzić.
Zapadła długa cisza... przerwana w końcu przez winowajcę, niejakiego Józka:
- A jakby tak to wszystko rozgrzebać naraz. W jednym momencie. Pozamykać, zwęzić, zaczopować. Hę?
Zapadła jeszcze dłuższa cisza, zmącona tym razem przez prezesa:
- Genialne. Józek, ty to masz łeb!
W tym momencie swoje trzy grosze dorzucił Heniek, brat Józka:
- To może jak już przy demolce jesteśmy to czemu by nie powyłączać świateł? Oo i moglibyśmy te stare worki ze świąt ponaciągać na słupy ze światłami coby się z tymi przechodniami trochę kierowcy zabawili, hę? Luźniej w autobusach i tramwajach potem będzie!
No i wszyscy przyklasnęli, padli sobie w ramiona i jak uradzili, tak zrobili następnego dnia...

KWATERA GŁÓWNA POLICJI (KOMÓRKA DS. NAGŁYCH) - W dniu akcji...

- Dzwonili z ZTM-u, że światła powyłączają i ruch pozamykają, czy przekierują...
- To pozamykają czy przekierują?
- Nie wiem, przestałem słuchać, bo za dużo mówili... O czym to ja?
- O jakichś ruchach...
- A tak, nie będzie świateł, trzeba by z lizakami posłać chłopaków, żeby się nie porozjeżdżali...
- Z lizakami to se dziewczynki z harcerstwa poślij!
- Harcerki to ciastka noszą, nie lizaki...
- Oj tam, czepiasz się! To idzie ktoś?
- Myślałem, że może ty...
- Eee nie chce mi się...
- W sumie mnie też nie...
- Ej, chłopaki, zaraz poczęstunek wniosą!
I chłopaki wzięły się za robotę. Pączki zniknęły w kilka sekund. 

PS: I akcja ruszyła. Jak zwykle gratuluję pomyślunku i pewnej bezkompromisowości w towarzystwie braku wyobraźni, dzięki którym poniedziałek był takim, jakim lubimy go widzieć w pesymistycznych wizjach. Byle do piątku, trzymajcie się!

niedziela, 28 czerwca 2015

Poradnik politycznego nieuka vol 1.

Na kogo zagłosować?



   WoJOWnicy:
   
   Należę do tej grupy osób, które wiedzą, że JOW-y to jednomandatowe okręgi wyborcze, wysłuchałem kilka razy uproszczonego tłumaczenia telewizyjnych gadających głów z czym to się je, ale nadal nie rozumiem znaczenia owej ordynacji wyborczej. Istnieją w Wielkiej Brytanii (co może się niedługo zmienić), mamy JOWy w senacie, nie jest to więc nowy pomysł i nigdy nie słyszałem do czego dobrego to doprowadzi. Ba, Platforma umieściła ewentualne JOW-y w jednym z programów! W jaki pozytywny sposób zmiana ordynacji wyborczej wpłynie na politykę i na kraj w ogóle? Słyszeliście chwalącego merytorycznie to rozwiązanie JOW-owca? Jakiegoś eksperta? Główna zaleta Kukiza jest jednocześnie jego największą wadą. Zapytany co zamierza osiągnąć odpowiada, nim pytanie zawiśnie w powietrzu: 
- Jow. Jow,jow,jow. JOW!
   Zmiana dla samej zmiany, bez wytłumaczenia społeczeństwu o co chodzi nie ma sensu. Prostota i konkretny cel nie jest w tym przypadku cnotą. Zapytany wczoraj przez dziennikarza o plany na przyszłość, Kukiz, odpowiedział: 
- Jak mam mówić o problemach, strategii dopóki nie zmienimy ordynacji wyborczej? Najpierw JOW-y, bez tego nie da się nic zrobić.
   Z jednej strony, wygodna odpowiedź - trudno będzie go za coś rozliczyć, z drugiej kompletnie nieodpowiedzialna. Muzyk dopuszcza tylko jedną wersję prawdy, do tego nie proponuje (nazywając programy kłamstwem) żadnych konkretnych scenariuszy i działań naprawczych. W jaki sposób jego stowarzyszenie, które notabene nie istnieje, ma zarządzać krajem? Powiedział: "Zaufajcie mi". A ja pytam: dlaczego? Co masz do zaproponowania? Co po JOW-ach? Niebo stanie się bardziej niebieskie, a Polska urośnie w siłę? Mam jeszcze jeden zgryz. Najpierw Kukiz ogłosił, że nie ma miejsca w jego ruchu dla ludzi będących przeciw JOW-om (co jest w istocie logiczne), a potem zdradził, że zaproponuje miejsce na liście parlamentarnej Korwinowi i Madzi Ogórek. Gdy dziennikarz wytknął mu ową nieścisłość (Korwin ostatnio zadeklarował, że będzie odradzał zmianę ordynacji, a SLD nigdy projektu nie popierało), lider hipotetycznego ugrupowania stwierdził, że nie rozumie pytania. Już trochę mniej sprytnie. WoJOWnicy doprowadzili mnie do tego, że chyba nie pójdę zagłosować w referendum ws. JOW-ów. Z dwóch powodów, pierwszy jest w pełni niepoważny, osobisty i dziecinny: Na przekór Kukizowi. Nie chcę przyłożyć ręki do działań fanatycznych ideowców. Nie podoba mi się styl uprawianej przez muzyka polityki i pragnę pokazać mu mentalny palec, wymierzony prosto w czoło. Paradoks polega na tym, że postępując według przedstawionego planu, częściowo skorzystam z jego utytłanych, przysłowiowych buciorów. Trudno, mogę z tym żyć. Drugi powód jest już w pełni sensowny i zdecydowanie dojrzalszy: Nie mam kompetencji, by ocenić jaka ordynacja będzie najlepsza i czy ta zmiana do czegokolwiek dobrego nas zaprowadzi. To naprawdę takie proste. Nie mam wiedzy, nie wiem, więc się nie wypowiem. Niektóre sprawy nie nadają się do referendum. Nie w takiej uproszczonej formie. Należało najpierw uruchomić jakąś kampanię społeczną, zainicjować dyskusję, wyjaśnić opinii publicznej o co chodzi, jakie mogą być oczekiwane skutki nowej ordynacji wyborczej. A nie zaczynać od wideł, wrzasku i krzyku. Jak powiedział jeden dziennikarz ws. obniżenia wieku emerytalnego i pytania o to w referendum:
- Polacy na pewno zgodzą się na 60 lat. Gdyby ich zapytać o 55, też by się zgodzili.
   Ano właśnie, nie o wszystkim można zdecydować na mocy referendum, bo skąd wtedy weźmiemy pieniądze na emerytury?

Werdykt (jakie są szanse, że zagłosuję):
   Wielkie, ordynarne i stanowcze: Nie. Nie ma najmniejszej szansy abym zagłosował na WoJOWników. Odradzam.
   

poniedziałek, 22 czerwca 2015

Szukam Wiedźmina

Dobrze zapłacę



   Daleki jestem od stwierdzenia, że bliżej nam, jako społeczeństwu, do śmierci od ostrza srebrnego, przeznaczonego dla potworów, mamy jednak pośród swoich gros jednostek przegniłych, gorszych od topielca, cmentarnej baby, czy biesa. Coraz częściej powątpiewam w skuteczność milicji obywatelskiej, do której to w wyobraźni przynależę (Niestety tylko w świecie fantazji, nazbyt jestem wycofany w sytuacjach zaistniałych). Wątpliwość ta zrodziła się, gdy zrozumiałem, że brakuje nam jaj i środków do podjęcia walki z potworami w ludzkiej skórze. Nie posiadamy odpowiedniego doświadczenia, zaprawienia w bojach. Nie przeszliśmy próby traw, szermierka leży i kwiczy, a i charakteru oraz odwagi często braknie w kluczowym momencie. Straży miejskiej, tudzież policji nie zdążymy zawezwać nim oberwiemy w gębę. Albo od razu ukrytym ostrzem między żebra. Dlatego, mimo, iż wiedźmini zwykli jeno mary mordować, zwracam się z niniejszym ogłoszeniem ku niedocenianej braci dwóch mieczy, coby zrobili wyjątek i kilku ludzi usiekli. Ne dalej jak wczoraj, w towarzystwie białogłowej będąc, naraziłem swe oczy na widok nieprzystający do cywilizowanej mieściny. Mężczyzna upojony alkoholem oddał mocz na ogrodzenie prowadzące do mojego podwórka. Bez skrępowania, na widoku publicznym, po czym wznowił proceder zakłócania ciszy, wespół z odurzonym kompanem, nic sobie nie robiąc z potępiających spojrzeń. Słowa nagany uwięzły w gardle na widok stanu owych indywiduów oraz postawy sugerującej poszukiwanie zaczepki. Białogłowa, bardziej skora do zdecydowanej reakcji nie zdawała sobie sprawy, że to ja będę musiał zginąć w nadchodzącej potyczce, zapewniając kobiecinie niezbędny czas na ucieczkę. Minęliśmy więc, jedynie omiatając krytycznym spojrzeniem owych niebezpiecznych oprychów, tylko po to by tuż za rogiem, na schodach, wpaść w łapska kolejnych dwóch pijaczków. Siedzące na schodach zawalidrogi były w trakcie zaśmiecania okolicznego terenu butelkami i resztkami strawionego pożywienia, toteż postanowiliśmy zareagować. Jako, że nam życie miłe i nie posiadamy odpowiedniej broni oraz nie będąc pod wpływem pomocnych eliksirów, ograniczyliśmy się do ataku werbalnego. Po krótkiej sprzeczce weszliśmy do klatki schodowej i zaszyliśmy się w mieszkaniu. Jak zwykle po fakcie wyobrażałem sobie co należało zrobić i jak pokiereszować łotrów z podwórka. Niestety, jestem mistrzu, potencjalny wiedźminie - czytelniku, jedynie przerośniętym mieszczuchem, którego nie wychowała ulica, który nie stoczył żadnej poważnej bitki w swoim życiu i nie dorobił się groźnych blizn odstraszających potwory w ludzkiej skórze. Dlatego jeszcze raz apeluję, błagam i zaklinam, o pomoc prosząc szanownych wiedźminów, przyjmijcie niniejsze zlecenie na Boba Sikawkę, jego wiernego kompana Mam Kosę W Kieszeni oraz braci Zawalidrogów herbu Śmietnisko. Sowicie wynagrodzę, a i premia się znajdzie, gdy oprychów spotka los szczególnie okrutny. Jestem skłonny zapłacić po 50 orenów za głowę, wysokość ewentualnej premii do uzgodnienia. O szczegóły wypytujcie Panowie przy placu Politechniki u kupca korzennego Albrechta Kosstrota z Nilfgaardu. 

Niech wielkie słońce oświeca wam drogę,
Albrecht Kosstrot. 

sobota, 20 czerwca 2015

POPIS

PIS




   Niekonwencjonalna konwencja PIS-u. Poczynając od prowadzącego, który jest chyba efektem eksperymentu genetycznego, mającego na celu połączenie Conrado Moreno z Pawłem Piskorskim. Zobaczcie zresztą sami:

Prowadzący konwencję:
prowadzacy


A teraz Conrado Moreno:

Znalezione obrazy dla zapytania conrado moreno

I Piskorski...

Znalezione obrazy dla zapytania piskorski

   Całkiem udany eksperyment, nieprawdaż? Jak cała konwencja zresztą. Delikatnie mówiąc fanem PIS-u nie jestem, ale docenić porządną robotę potrafię. Tłum ludzi na Torwarze, uśmiechnięci garniturowcy, duża, świetlista scena, wszystko na swoim miejscu i na bogato. Rozentuzjazmowane morze ludzi skandujących "Jarosław", "Jarosław". Tuż przed wejściem przewodniczącego na scenę pokusili się dodatkowo o gromkie "100 lat" w nawiązaniu do niedawnych urodzin swego idola. Gdy już siwy mąż stanu dotarł do mównicy, co drugie jego słowo przerywał skandujący i ociekający entuzjazmem tłum. Sukces goni sukces, a sam złodziej księżyca powtarzał w kółko podziękowania, odmieniając słowo "dziękuję" przez wszystkie możliwe przypadki. Kolejne przyśpiewki dotyczyły Andrzeja Dudy. Organizacja pierwsza klasa, co gorsza i decyzja co do kandydatury na premiera jak najbardziej słuszna. Odpowiednia w kontekście uzyskiwania jak największego poparcia w zbliżających się wyborach parlamentarnych. Beata Szydło. Nie ma tak zszarganej opinii jak Pan Prezes, nie zapisała się w świadomości publicznej jako psychopatyczny zacietrzew, a jako kobieta sukcesu, stojąca za niesamowitym wynikiem PIS-owego kandydata w niedawnych wyborach prezydenckich. Całość, obu kampanii - minionej i nadchodzącej, jest rozegrana po mistrzowsku. Ręce mi opadają, a smutek i trwoga wypełniają połowę serca. W reszcie przestrzeni owego kluczowego organu rozsiedli się podziw wespół z niedowierzaniem. Nogi na stole, kufle z pienistym piwem w dłoniach... ani myślą wychodzić! Bo to wręcz niesamowite jak długą drogę przebył PIS. Z czystego, cepowatego fanatyzmu i jawnego zacietrzewienia, do ładnych buzi, z ukrytym patronem w budce suflera. Rządzenie z cienia, toż to czysta Gra o Tron, geniusz polityczny (jak na polskie warunki). Macierewicz? W piwnicy. Jarosław? Ustępuje młodym, zarządza wojskiem z pobliskiego pagórka. Jacek Kurski? Oficjalnie nawet nie jest członkiem PIS. Naprawdę będę zaskoczony jeśli Prawi i Sprawiedliwi nie wygrają wyborów. Jednocześnie będzie mi niezmiernie przykro i ogarnie mnie wstyd przed zagranicznymi opiniami i wrażeniami jakie zagraniczniacy wyniosą obcując z polskimi władzami. Mam tylko nadzieję, że nie cofniemy się poza nieodwracalny punkt w ciągu tych nadciągających, mrocznych czterech lat rządów fanatyków religijno - rozliczeniowych. Czekają nas stosy, palenie czarownic i rozliczanie za historię. Podział na prawdziwych Polaków i wrogów "nowej" rzeczpospolitej. Obrońcy krzyża, pomniki byle kogo i byle gdzie... strach się bać. Dlaczego PO nie dorobiło się własnego Underwooda, na miarę naszych możliwości? Z misiem się udało, ale co z tą Polską?

sobota, 13 czerwca 2015

Cudzy Wilk



   
   Witam gębą jakże paskudną, zainspirowaną modelem Geralta pochodzącym najpewniej z  pierwszej gry komputerowej o przygodach Białego Wilka. Nie po okładce jednak będziemy sądzić, a po uporządkowanym zbiorze liter zawartych we wnętrzu woluminu. Świat Władcy Pierścieni doczekał się książki ukazującej konflikt pierścieniowy z perspektywy Tego Złego, a Geralt z Rivii  opowiadań zainspirowanych prozą Sapkowskiego, często w bardzo liberalny, znikomy sposób. Dodatkowym smaczkiem jest informacja o kraju pochodzenia  autorów wspomnianych opowieści. Otóż molestowali oni kartki na skonfliktowanej i niemalże okupowanej Ukrainie. Żeby jeszcze dołożyć do pieca, wzmocnić temperaturę omawianego dzieła, na kartach niniejszego tomu nie zabrakło także miejsca dla autorów rosyjskich. Nie będę ukrywał, iż jestem zagorzałym fanem Geralta i spółki, na wstępie rozwieję też wątpliwości - to książka skierowana do entuzjastów prozy Sapkowskiego i właściwie tylko do nich. Pozostałych czytelników odsyłam do woluminów autorstwa Pana Andrzeja, najlepiej od razu sięgnijcie po pięcioksiąg. Warto. Jeśli zaś, Drogi Czytelniku, zaliczasz się do grona fanów komputerowych adaptacji Wieśka, bądź kanonicznych powieści, albo, o zgrozo filmu, zapraszam do lektury omawianej książki. 
    Będzie zarówno klasycznie jak i bajkowo. Współcześnie i w alternatywnym świecie. Poznamy kilka przygód oczami Jaskra, odkryjemy też, że Ukraincy mają swojego własnego wiedźmina Geralta, który w okolicy Kijowa walczy z... maszynami. Często na wesoło, ale i na poważnie pogłębimy naszą sympatię do bardzo interesujących postaci literackich. Co powiecie na Geralta i Yennefer, egzystujących razem, po ślubie, którzy wysłali Ciri do szkoły i wiodą spokojne życie emerytów? Czy jednak zwykła wyprawa Białego Wilka z torbą na śmieci w celu wyrzucenia odpadków nie przerodzi się w coś większego? Jeden z autorów, wzorem czerpiącego z mitologii słowiańskiej i legend arturiańskich Sapkowskiego, wziął na warsztat motyw... Piotrusia Pana. Wypaczył w stylu Tima Burtona, czy Americana Mcgee i zaserwował okrutną, mroczną opowieść na dobranoc. Przygotujcie orzeźwiający napój, zasłońcie żaluzje, aby nie pożarł was upał - potwór, na którego nie zadziała srebrny miecz i przeczytajcie tom Opowieści Ze Świata Wiedźmina. Ja już to uczyniłem i zdecydowanie nie żałuję! Jeśli opisywane motywy was nie zachęciły to co powiecie na Geralta układającego dłonie w znak... Fuck you? Bardziej rock&rollowo być już nie może. A kiedy przeczytacie opowiadania i pięcioksiąg, sięgnijcie po pierwszą i drugą grę komputerową. Jeśli należycie do grona szczęśliwych posiadaczy uberkomputerów (obecny! :)), bądź current - genowych konsol, zakończcie maraton wyobraźni niesamowitą trzecią częścią przygód cyfrowego Białego Wilka. Wasze życie wzbogaci moc emocjonalnych wrażeń, wzruszeń i wspaniałych historii. Upalnie polecam.

piątek, 5 czerwca 2015

Dinozaur w miejskiej dżungli

Wysiadać... nie wysiadać?



    Wiele gatunków wymarło na przestrzeni setek tysięcy lat. Niektóre wydatnie - my, jako ludzie - pomogliśmy pogrzebać pod nawałnicą kolejnych organizmów. W obrębie własnego poletka też mamy niemałe osiągnięcia. Pozbywamy się pewnych wzorców, pod płaszczykiem równouprawnienia dopuszczamy do głosu nieżyczliwość i anihilujemy jeden gatunek tzw. dobrego człowieka, za drugim. Pokorny, młody człowiek? Wybity do nogi. Mądry, służący radą staruszek/staruszka - wypaleni do gołej ziemi. Zaangażowany, oddany sprawie policjant? W dębowej trumnie. Troskliwa, delikatna pielęgniarka? Właśnie przykryliśmy ziemią. Mordujemy bez opamiętania. Niszczymy wzorce, które przekazujemy dzieciom. Nawet miłość młodych chłopców do koparek i innego ciężkiego sprzętu przykrywamy nieróbstwem i niekompetencją operatorów wspomnianych maszyn. Nie twierdzę, że kiedyś to były lepsze czasy, ludzie się nie zabijali, bla, bla bla. Problem w tym, że sami tworzymy te mityczne gatunki, a potem zamiast sięgać ku zacnym ideom, wyrzucamy godne naśladowania postawy do kosza. Ogarnia mnie tym większy smutek, że należę do jednego z wymierających gatunków. 
   Dżentelmeni. Gatunek zdziesiątkowany, odchodzący do lamusa. Nie mam na myśli mitycznych Panów sprzed lat, którzy mienili się mianem kulturalnego człowieka, piję do gatunku pośledniejszego, który stara się folgować kilku kurtuazyjnym zasadom uprzejmości skierowanym do kobiet. Przepuszczanie w drzwiach, ograniczenie wulgaryzmów do minimum w towarzystwie kobiet, ustępowanie miejsca w środkach komunikacji miejskiej, dźwiganie ciężarów (kontekstowo - zakupy, walizki), tego typu naturalne drobnostki. Nawet wymieniona powyżej szczątkowa forma dżentelmena zanika, a ja czuję się jak ułomny dinozaur frajer, który uprawia sztukę dla sztuki. Złą robotę w całej sytuacji wykonują niestety też same zainteresowane, to smutna prawda, moje Panie. Dnia wczorajszego, w metrze, pewnej korpulentnej kobiecie w nieokreślonym wieku, psikusa sprawiła jej własna dłoń. Niesforne palce rozwarły się, doprowadzając do upuszczenia pęku kluczy. Gdy sposobiłem się do pomocy, namawiając moje leniwe ciało do wysiłku, dostrzegłem w postawie kobiety to czego nie szanuję. Oczekiwanie. Groźne, wymuszające pomoc spojrzenie, odrobinę tupetu. Nie wykonała nawet udawanego, spóźnionego ruchu w kierunku zguby. Kurtuazyjnej reakcji na chęć pomocy. Zaniechałem więc i skazałem kobietę na odrobinę ruchu. Tak, złośliwa i czujna ze mnie bestia. Ułomny, małostkowy dżentelmen. 
   Jednak czuję, że mam słuszność, aby ocalić mój gatunek potrzeba nieco życzliwości ze strony stanowiącej oś całego zamieszania. Dodatkowym problemem jest dla mnie również opuszczanie zatłoczonego tramwaju, bądź wsiadanie do nie mniej ludnego środka komunikacji miejskiej. Chcąc przepuścić kobiety, skazujemy się na szturchnięcia pozostałych pasażerów, opóźniamy i utrudniamy wymianę ludzi oraz bardzo często po prostu nie mieścimy się w upragnionym tramwaju. Same dziewczyny również nie ułatwiają sprawy przepychając się i rozdając razy w tłumie. Łatwo wtedy trafić kobietę np. otwieranymi drzwiami, gdyż nie dając nam, dżentelmenom szansy ich przepuszczenia ładują się na odległość 2 cm, tuż za nami. Propozycję wniesienia czegoś, wystosowaną przez obcego faceta, często zbywa się, niemalże uciekając na drugi koniec schodów. Strach przed kradzieżą 30 kilogramowego bagażu jest aż tak silny? Z jaką prędkością zdołałbym uciekać z łupem? Coraz trudniej przejawiać podobne pro -społeczne zachowania, narażamy się na śmieszność, niechęć i politowanie. Może powinniśmy wyznaczyć określone strefy, skoro mamy obszary dla palących, wprowadźmy rezerwaty dla uprzejmych? Żeby mogli siebie nawzajem obdarzać życzliwością i nie przeszkadzali całej reszcie społeczeństwa... Apeluję do kobiet, aby z wdzięcznością przyjmowały każdy przejaw uprzejmości i chociaż kurtuazyjnie doceniały wysiłki facetów, a Panów proszę o wsparcie i konsekwentne próby ocalenia i przedłużenia gatunku. Będzie się nam wszystkim żyło weselej, a i dzieci nie przeżyją tak wielkiego szoku w zderzeniu ze światem dorosłych.